Doorgezakt verdriet

doorgezakt verdriet zei zij
terwijl ze een broodje gezond pikant

tussen ons lag de tijd
de late ochtend stil
voor een toekomst was het nog te vroeg
de woorden moesten nog komen
een kakofonie in looftuingangen

op de borden lag verleden
en later
het zoetgevooisde geluid
van de tangodanser

De wandelaar

de wandelaar gaat
over velden
door het hoge gras
zoeken voeten weg
de onbegaande paden tot
langs het kanaal van lange boten
suzy rose en gwendolyn

hij spiegelt
hij weeft
wolken in water
dromen in bomen

de wandelaar groet
de mensen de schapen de regen
zijn doel ver en leeg en aan het einde
drijft verdriet
de tranen van wind

losgeraakt

tot er plotseling een avond was
waarop het licht haar
goud omhulde
zij achter de gesloten ogen las
alle kleuren zon

tot zij eindelijk weer dat wolkje
losgeraakt
zonder richting zonder doel
drijvend in het blauw

men denkt men zegt men weet

verder weg kun jij niet zijn
niet verder dan vandaag
of gisteren

dichterbij kan ik niet zijn
niet voorbij het zwarte marmer
waarachter water verdampt
en de rozen langzaam drogen

men denkt men zegt men weet
dat het bloeden stoppen zal

X ,

als men van de liefde niet weet
schrijft men een plaatje
zonder het heimwee
zonder gemis
alleen maar de vlinders
het geurende roze
het eeuwige blauw

als men de liefde
zonder het haten
diep in de herfst

tussendoor

ze zijn stil
de ongebonden dagen

alleen haar vingers
in een dwingend ritme
tegen muren
door de ramen
hitte van buiten
in een bollende bries

de laatste droom een kreet
gesmoord in rode aarde