De dief

onder valse naam sloop jij
mijn wereld binnen

je stal mijn slaap
forceerde dromen
nam de droefheid
zand erover

nu kan ik
met mijn gedachten
niet meer afblijven
van jou

Vertrouwen

zij droomde zich een raam
dat openging
uitzicht bood

de hand op haar schouder
een bril
die haar liet zien

Niet van hier

de aarde heeft veel kleuren
het ijzer en het koper
rood de stad
die naar binnen gekeerd
gloeit in het avondlicht
waar men dwingend oproept
tot gebed
duizend rusteloze honden en
de doden het uitzicht op zee

met een fado in de oren
trokken wij de lege weg

niet van hier

De bruid

ik keek in haar ogen
en zag ze gesloten
haar lippen fluisterden
woorden naar een ander
onrust lag in haar schoot

ik keek en wist haar te jong
voor het gazen wit van
trouw, hulp en bijstand

zonder besef van het heden
kan men zich niet herinneren 
wat komt, zoals niemand nooit

vreemd

vreemd hoe men soms bang is
bang voor de ander
totdat men zich herkent
zichzelf

geef me je hand
vreemd is het niet

Mannenverdriet

soms streelt hij een vrouw
om de verkeerde reden
slaat zijn armen om haar heen
terwijl zij weet

vaak is het de fles of zijn het pillen
als het sust dan is het goed
terwijl hij weet de pijn
die schreeuwt valt niet te stillen