pijn

   toen het eindelijk gedaan was
   de strijd gestreden
   de storm gaan liggen
   kwam het moment dat hij
   zijn ogen niet sluiten kon
   zich niet kon wentelen in vrede
   niet omhullen met de rust

   hij hoefde niet meer flink
   niet meer heldhaftig
   alleen nog maar de lauweren

   zijn lichaam schreeuwde pijn

Lieve ……

ik noem je naam
of luider misschien
ik roep je
in de badkamer
het lege lokaal
de woestijn
je hoort me niet
of beter misschien
je antwoordt niet
daarom
omdat ik
zonder antwoord
niet leven kan

ik noem je

en kleur het raam dat uitzicht bood

ik schrijf mijn huis met strakke ogen
gesloten achter de gordijnen
het tuinpad ligt nog onbewogen
achter wolken wil de zon niet schijnen

de lage lucht buigt rozenbogen
ik schrijf mijn huis op zwarte lijnen
ergens wordt het lot gewogen
de laatste zwaluwen verdwijnen

ik schrijf de deur wagenwijd open
hoor de trap weer stiekem kraken
en ruik het versgebakken brood

ik schrijf het veilig binnen lopen
zie de bloemen op het laken
en kleur het raam dat uitzicht bood

andere wereld

er is een wereld die anders draait
mee met de sterren
langs de cijfers van de klok

een wereld die voorzichtig wiegt
op het water van de stadsrivier
deint en kringen maakt

klaarheid schenkt nog voor de dag
onder het dek van warme handen
langzaam lichtjes draait

Hun strijd

in een cirkel van geweld
bouwen zij weerloos
hun leven hun huis
met armen van liefde
en hoop in het hoofd

rond hen dansen de soldaten
naakt tot op het bot
hun strijd en hun dood
angst over aarde
wanhoop in het oog

zij vochten zij vluchtten
hun vrijheid het kwaad
voor altijd gevangen
in resten prikkeldraad

een zondag weer

het was een zondag
onder blad
weer
de stapels fietsen
voor de kerk
de haan die koning kraaide
alleen het wegdek
fietste anders

zacht geteerd
de binnenkant