Maandelijks archief: februari 2008
vogelverschrikkeldag
voorbij mijn land
mijn eigen taal
met maar weinig woorden
verschrikkel ik ze allemaal
vandaag verschrikkel ik mijn zinnen
in een slappe hoge hoed
felgekleurd laat ik
mijn flappen waaien
vandaag schrikkel ik een dag en
zijn mijn letters voor verschrikte kraaien
© hennie van ee, 29-2-2008
de vreemdeling
in een land
dat het mijne niet was
zag ik pleinen
in je ogen
hoorde fonteinen
in je stem
voelde
voelde water
over marmer stromen
in dat land
in een taal
die de mijne niet was
sprak jij
vroeg mij
ik proefde
en wist
dat ik hier
de vreemdeling was
© hennie van ee
het blauw van een verre haven
Toen hij wist dat hij blijven wou tussen
de goden in een ander licht, zocht hij
een boom met grillige vorm en nestelde
zich onder de olijven.
Overdag boette hij de netten rond
een veilige zee en wachtte op de
nacht waarin hij eindeloos tuurde,
helder en met kalm gemoed.
Zijn voeten vonden vaste grond tot
hij de aarde voelde beven en wist
dat hij hier blijven zou bij de sterren
in het blauw van een verre haven.
© hennie van ee
Laat het zijn……..
Toen alles dood was en zij
bij toeval nog in leven,
brak zij de knoppen uit de
kastanje, veegde het herfstblad
onder het ijs en ging
in zichzelf wonen.
Daar was zij de moeder,
het kind en de oude vrouw.
Zij droomde hart tegen
hart, de zachte huid en
herinnerde zich geluk.
Bij het ontwaken ging zij
op zoek naar een middel
om te zijn. Het te laten zijn.
© hennie van ee, februari 2008
bevroren tijd
toen de dag niet meer bestond
toekomst een verleden kreeg
stonden zij verloren
in het donker samen
bevroren in de tijd
zonder weg en zonder woorden
alleen in de verlatenheid
nu gaan zij de weg terug
niets heeft nog een vaste plek
in die eeuwigblije kamer
tussen kast en hemelbed
verliezen zij de tijd
tastend in het donker
raken zij zichzelf kwijt
© hennie van ee
wit dorp
door de witte straatjes
in het nauw gedreven
hield hij zo het leven
achter de gesloten luiken
de sinaasappelbomen
rond het plein
het bronzen kind
in de fontein
verkleumd verlaten
de wind vond rust
op een bank bij de kerk
de hemel brak het licht
bracht leven in het wit
de zon deed weer zijn werk
© hennie van ee
nr.150
roerloos zwart
leiden de weg
naar het dorp
de hitte drukt
zwaar en loom
op het plein
in de stilte
van het middaguur
zingen slechts de krekels
een hond ligt hijgend
gevangen in het spel
van zon en schaduw
onder de cypres
zit een vrouw
in roerloos zwart
trekt voorbij
© hennie van ee
nr. 148, koraalrood
lippen waarop ongezegd
de woorden wonen in het rood koraal
vandaag stift ik mijn lippen
koralijnen riffen vormen vurig
ongehoorde woorden
mijn tong loopt op de klippen
vandaag stift ik mijn lippen
© hennie van ee
dat liefde iets met sterven heeft te maken *
Paul Snoek, Gedicht voor beginnelingen
drie weken ben je dood
nu wel lang genoeg
aarde schroeit
een hittegolf voorbij
regen drupt
mijn verschraalde lippen
© hennie van ee, juli 2006
SOUS LE SABLE
leven in ontkenning
van binnen razende rouw
alleen in de kleinste details herkend
eerst was er de brug, toen de rivier
en toen alleen het water
een man en een vrouw in een auto
hij vertrouwd, zij aangenaam volwassen
samen vullen ze het huis
als ze gaan slapen is hij moe
zij wrijft crème onder haar ogen
dan is er de zee, verrassend echt
zijn ogen
zij ligt op haar buik
hij loopt naar de zee
verdwijnt
zij leeft met hem
© hennie van ee
ongerijmd 