Maandelijks archief: oktober 2008
normandië *
gesloten ogen een andere
bestemming veilig geborgen
in de vage ochtendmist
land van lang geleden toen
de hemel scheurde aarde
langzaam kleurde en het
bloedrood door de straten liep
waar het leeft in lage flarden
tot de zon op klippen breekt
met gekruiste velden helden
eeuwigwit voorbij de horizon
© hennievanee
* genomineerd
schrijfwedstrijd: het geheim van de reiziger
zelfportretje
soms zie ik me gaan
met mijn haar in kleur van herfst
een stormachtig rood
dat nog altijd vlammen wil
ik vlieg aan winter voorbij
©hennievanee, oktober 2008
De Arabier (voor de wachtenden en smachtenden)
Dat weekend moest mijn vriendin naar Nijmegen, om de promotie van haar broer te vieren.
"Moet de Rus niet mee," vroeg ik onschuldig. Nee, de Rus bleef een weekendje in Amsterdam.
Die zaterdagmiddag besloot ik een aantal opdrachten voor mijn werkstuk uit te voeren.
Daarvoor moest ik naar het Rijksmuseum. Al dwalend door de zalen onderging ik al gauw weer die heel speciale sfeer van dit imposante gebouw.
Het was druk die middag, vooral veel buitenlanders. Een groep Japanners luisterde aandachtig naar de uitleg van een vrouwelijke gids. Kinderen liepen heen en weer.
Aan de overkant zag ik een gehaaste Arabier. Even keek hij snel om zich heen en een kort moment zag ik zijn gezicht.
Mijn mond viel open van verbazing, het was de Rus.
Nog voor ik van de schrik bekomen was, zag ik hem naar een Franse antieke kast lopen en een houten beeldje van de kast trekken.
Het beeldje verdween in zijn lange gewaad en hij verdween tussen de museumbezoekers.
Vol ongeloof staarde ik naar de lege plek op de kast. Hoe kon zoiets zo snel gebeuren?
Natuurlijk, ik moest de suppoost waarschuwen.
Toen hij de lege plek opmerkte, sloeg hij onmiddellijk groot alarm.
Bellen begonnen te rinkelen en rode lichten te knipperen. Alle uitgangen van het museum werden gesloten.
De suppoost bracht me naar de politie. Ik vertelde hen een onsamenhangend verhaal over een Arabier en een Rus.
De politie wilde feiten: naam, geboortedatum, verblijfplaats.
"Boris heette hij," was alles wat ik kon vertellen.
"Daar kunnen we weinig mee," zei de agent.
Inmiddels werd iedereen gefouilleerd. Een Arabier was daar niet bij en ook niemand die Boris heette, vertelde de agent me later.
Mijn vriendin heeft haar Rus na dat weekend niet meer gezien en ook onze catalogus van het museum was weg.
©hennievanee
De Arabier
Mijn vriendin had weer eens een nieuwe vriend. Een Rus dit keer.
"Hoe komt ze nou aan zo’n jongen," hoorde ik mijn moeder al vragen. Nou, ze had hem gewoon in de kroeg ontmoet.
Hij sprak een paar woordjes Engels en dat stond garant voor een bloeiende relatie. Iedere avond zat mijn vriendin met de Rus in de kroeg. Tegen de ochtend hoorde ik ze dan de trap op stommelen, waarna ze een groot gedeelte van de dag samen in bed doorbrachten.
Gelukkig heeft mijn vriendin rijke ouders, zodat financiën geen probleem vormen. Want de Rus dronk voornamelijk wodka en dat hakte er aardig in, volgens mijn vriendin.
Nou zag die Rus ook wel wat in een menage a trois, maar dat heb ik weten af te houden. Alleen al om de vragen van mijn moeder.
Na een week of drie begon de situatie een beetje te veranderen. Mijn vriendin zag in dat er toch wel wat ontbrak aan de relatie. Cultuur. Dus zat zij op een middag Dostojewski te lezen terwijl de Rus landerig voor Eurosport hing. Een bokswedstrijd was voor hem cultureel genoeg; maar mijn vriendin nam daar geen genoegen mee.
Nee, ze plande een cultureel uitstapje naar het Rijksmuseum. Ergens in een kast vond ze nog een oude catalogus die ze haar lover gaf zodat hij de plaatjes alvast kon bekijken. Erg enthousiast was de Rus niet. Hij hield meer van andere plaatjes.
De avond, na het middagje cultuur, vroeg ik hem hoe het geweest was.
"Mooie spullen", zei hij op dezelfde toon waarop ik hem ook eens "mooie meisjes" had horen zeggen.
( wordt vervolgd)
en leef
nu ik de pijn
niet meer ben
noch de eenzaamheid
van drie uur ’s nachts
adem ik de dans
naar mijn voeten
laat mijn armen
vrij
en leef
©hennievanee, oktober 2008
omdat liefde niet alleen maar liefde is
dansen wij een laatste tango
met het vuur in de schoenen
en knopen in de maag
om de liefde schrijven wij
het heimwee
bovenop verlangen
omdat liefde alleen nog liefde is
hebben wij veel afscheid nodig
ik hef je in mijn glas
en drink je tot de bodem
© hennievanee
bij een afscheid
nog voordat je wegging
schreef ik het afscheid
met kille vlagen herfst op
een dag die zomers worden zou
dat het leven
door en verder
wist ik niet
nog voor je ging
werden dagen langzaam grijs
liep het water langs de muren
beukte stormwind het raam
stond ik bij de deur
©hennievanee, oktober 2008
haven
in het spattend schuim
touwen kermden
een brok in de keel
meeuwen vlogen af
en aan
snijdend
hun krijsen
ons wachten
toen jij ging
liepen schepen
langzaam vol
©hennie vanee
Keuken met garantie, deel 3 van een vervolgverhaal
De monteur van die allereerste keer leek nog steeds verbaasd. Verleid worden in het nieuwste type keuken door een dame van middelbare leeftijd.
Hij had haar al bijna een half jaar niet meer gezien. Sinds kort had hij een vaste vriendin, vandaar.
Zijn collega’s, ja, die gingen er ook altijd met veel plezier naar toe.
Die avond heb ik een poosje bij haar in het schuurtje gezeten. Ik heb haar verteld wat ik wist.
Jonge jongens met een vlotte babbel en vaardige handen. Ze moeten een openbaring geweest zijn voor haar.
Mijn gevoel dreef me terug naar het keukencentrum. Daar, tussen kookeilanden en roestvrijstalen spoelbakken moest het antwoord liggen.
Al snel bleek dat de monteur van het allereerste uur niet helemaal de waarheid gesproken had.
Hij had wat klussen gedaan voor een collega die in de ziektewet liep en daarbij was hij onlangs mevrouw Z. weer tegen het lijf gelopen.
Hij had me dat niet verteld vanwege zijn nieuwe vriendin.
"Haar man?’ vroeg ik hem
"Was er nooit."
"Haar kinderen?"
Woonden niet meer thuis, maar onlangs was haar oudste zoon onverwachts ziek thuis gekomen.
Die jongen, die studeert in D.
Ik ging per trein naar D. en kwam terecht in een rommelig flatgebouw. De student was niet thuis, vermoedelijk uit studeren.
Met de lift ging ik weer naar beneden. Naar de gemeenschappelijke fietsenstalling onder de flats.
Verbaasd was ik toen ik achter een stapel oude kranten bekend oranje nylonkoord ontwaarde.
Ik heb de politie gebeld.
Toen ik weer thuis kwam, was ze uit mijn schuurtje verdwenen. Zelf heb ik daar nog lang gezeten en getreurd om al die dingen die mis kunnen gaan in een mensenleven.
Die jongen hebben ze later gearresteerd.
Een zoon die van zijn vader accepteerde wat hij van zijn moeder niet accepteren kon.
Enfin, het fijne ervan lezen jullie nog wel eens.
Keuken met garantie, deel 2 van een vervolgverhaal
De volgende ochtend al fietste ik langs haar huis. Hier had ze dus gewoond.
Moeder van twee studerende kinderen en vrouw van een man die vaak op zakenreis was.
Een geslaagd vrouwenleven waaraan nu abrupt een einde gekomen was.
Het moet toch ook voor haar wel even slikken zijn geweest toen ze erachter kwam dat haar man het met zijn secretaresse deed.
En wat deed moeder de vrouw zelf zo overdag?
Natuurlijk was ze lid van de tennisclub en had ze veel vriendinnen waarmee ze koffie dronk of shoppen ging.
Ze had ook een werkster, die nu de buitenboel deed, alsof er niets gebeurd was achter die glimmende ramen.
Die middag sprak ik de werkster in de supermarkt.
" Ja, het was afschuwelijk allemaal. Een keurige familie, iedereen van onbesproken gedrag en dan word je zomaar vermoord op klaarlichte dag in je eigen keuken.
Een keuken die net een jaar geleden zo mooi gerenoveerd was.
In wat voor tijd leven we nou helemaal?"
Het keukencentrum wist nog van de renovatie. Mevrouw had daarna nog regelmatig gebeld met klachten over de inbouwapparatuur. Gelukkig viel alles onder de garantie, maar de monteurs hadden er hun handen vol aan gehad.
Letterlijk, bleek al gauw.
Ze moet verbaasd geweest zijn over het gemak waarmee men grenzen overschrijdt.
(wordt vervolgd)
ongerijmd 