de engel

zij dwaalt door vloeibaar licht

zonder richting zonder doel

op vleugels van verleden

duizend sterren wijzen weg

vloeibaar waadt zij in hun licht

op naar nieuwer leven

ik wens je een licht 2009

afbeelding: marc chagall

© hennie van ee, december 2008

nr.285

22 december 2006, 12.53 uur, plaatste ik nr.1

ongezien

het is niet alleen de tijd
die lijnen trekt
ook de pijn
kerft diepe groeven
in het naakte bot
van het gelaat
hard en bitter
ieder die het treft
niemand die het ziet
omdat men liever zonder

afbeelding: marlene dumas
tekst: hennie van ee

de man en de vrouw met de hond en het kind

ik zie ze gaan
door de open velden
de man en de vrouw
zij heeft de tederheid niet geleerd
hij kent alleen de harde woorden
mijlen uit elkaar
zie ik ze
gaan met de hond
en met het kind
dat nog onwetend is
er is geen pad
alleen het zwijgen van de open vlakte

maar Norma slaapt bij mij

Er zijn van die dagen dan hangt er mist
in mijn hoofd. Alles is ver.
Dan raak ik de weg kwijt in mijn eigen
huis.
Ik loop door de kamer want mijn keuken
is verloren.
Ik wil wel eten maar weet niet wat en
waar.
Dan ga ik naar buiten en zie de zon.
Op het tuinpad verlies ik de tijd, ruik
weer verse groentensoep.
Woest smijt ik Norma in de struiken.
Dan komt Kitty, ze is boos.
Je gooit een pop niet in de struiken,
zelfs niet als ze huilt.
Kitty brengt me naar huis, stopt me
in bed.
Alles is ver, maar Norma slaapt bij mij.

©hennievanee, december 2008

een feestlijk

toen de lichtjes hingen

met in elke boom een piek

zakte hij langzaam weg

in het moeras van

overvloedigheid

naar de bodem van

zwaarmoedigheid

waar het minder feestlijk lag

hennievanee, december 2008

ieder mens heeft recht op een gezicht

                  

              Haar gezicht is als haar naam. Ze houdt er
              niet van. Als ze in de spiegel kijkt, ziet ze de
              krassen. Niet dat die er zijn. Het zijn de lijnen
              en de groeven rond haar ogen, haar mond.
              Mercedes. Mercedes Alviraz.              
              Ze veegt de straten van de stad. Ze maakt              
              ze schoon. Vrij van bladeren en vuil.              
              Zwaar werk dat haar langzaam breekt, haar 
              buigen doet.
              Werk waaraan de mensen  voorbij gaan.
              Niemand die de schone straten ziet.
              Haar ziet met haar bezem. Haar raakt.
              Alleen de wind die koud door haar heen
              blaast.
              Eelt op haar handen, eelt op haar ziel.
              Kromgebogen, de dagen dat ze veegt, zij
              geen mensen spreekt.
           

              © hennievanee, 10 december 2008
              

portret van een juffer

op een dag was ze er
tot ze weer verdween
zomaar weg
de noodzaak het vuur

alle woorden op het water
waarin zinnen langzaam zinken
eindelijk de bodem bedekt
geborgen schuilt wat eens was

tijd voor een ander seizoen
tijd voor een nieuwer leven

©vuurjuffer
december 2006 – december 2008

portret van een schrijver

toen hij geschreven had
wat hij schrijven moest
zinnen met een woeste punt
liet hij de bomen buigen
naakte toppen naar de grond
dankbaarheid misschien
nu wat hij te zeggen had
eindelijk geborgen lag
in zijn veilig schrift

foto:anton corbijn
©hennievanee, december 2008