*** drie dwazen ***

                                                                                                                                              

                          verwaaid

                          in elke wind

                          zonder richting

                          zonder doel

                          verdwaald

                          drie dwazen

                          wanen

                          als geesten

                          verlicht

                          dezer dagen

 

 

 

                                  foto: MPM©reations

 

                                  november 2009

een warme tafel

                                                                                                                                                                                                                                                     
 
 
uit gedraaide hoeken
dreef de wind jou
en mij
op de hoge wal
naar een bos vol krullen
waar een warme tafel
met koffie het leven
de verhalen
onder handbereik
tot iemand langs het raam
en wij
op natte asfaltpaden
onder bomen
die zacht schreiden
in de late middag
het duister verdampte
met vertrouwen op
nog nieuwer licht
 
 
 
25 november 2009
 

altijd sterren aan de hemel

                                                                                                                                               
                                                                                                                                                   

hij offreerde haar de toekomst
op een gouden blaadje
drie keer daags champagne
maandelijks in bad
altijd sterren aan de hemel
en hij noemde nog zo wat
 
zij keek eens naar zijn handen
rond dat vergulde blad
en wist dit komt nooit goed
 
leuk zei zij
leuk dat ik je heb ontmoet
 
 

*** wilde feesten ***

                                                                                                                                                   

laten we nog even herfst zijn

voor we ons storten

in de wilde feesten

ondergaan in het gedruis

nog even schuilen

in het oude geel

waardoor de stammen

zwart van weemoed

de toppen dunne lijnen pijn

laten we zijn tot de zon

de hemel kleurt met bloed

de sterren eindelijk weer lichten

maar nu nog even niet

 

 

 

 

 

hennie van ee, november 2009

koud als ijs

                                                                                                                                                         
het koele water van een meer
eeuwig in schaduw
is in haar
tussen klamme lakens
van een eenzaam bed
 
niemand die haar voeten warmt
geen hond die nog met graagte
in haar kille diepte duikt
 
tot ook zij als ijs
 
 
 
 
 
foto: internet
hennie van ee

omdat het begon in de Nicolaikerk te Leipzig

                                                                                                                                                   
                                                                                                                                                 
waar men toen bad voor vrede
helden en engelen
tussen de palmenpilaren
elke maandag om vijf uur
en iedere maandag weer
voerden mensen mensen af
 
 
tot duizenden kwamen
met kaarsen op het plein
handen die weerloos de vlam
beschermden tegen geweld
in een vreedzaam protest
vol hoop op verandering
 
 
waar men nu in vrijheid bidt
de andersdenkenden
een kerk hun toevluchtsoord
symbool voor de wende
in een stad waar als het donkert
de straatstenen lichten zijn
 
 
 
foto: nicolaikirche, leipzig
 
tekst: hennie van ee, mei 2009
 
 
 
 
 

het schemerlicht van november

                                                                                                                                                                                                                                                                              
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        
langzaam keert terug
wat zo plotseling verdween
verloren ging
in tere nevels rond de zon
wordt weer gevonden
breekbaar nog
schuilt het
in felle kleuren achter glas
onzichtbaar haast
 
langzaam
valt de avond stil
in het schemerlicht
eindelijk november
 
 
 
 
foto: MPM©reations
 
tekst: hennie van ee
 
november 2009

voor wie de bel luidt

                                                                                                                                              
                                                                                                                                                 

alles heeft een tijd
 
iedereen zijn eigen trein
 
tot de laatste bel
 
 
 
 
foto: MPM©reations

 

de eerste zondag in november

                                                                                                                                                 

grauwe wind grijpt parasollen
regen valt als blad de regen
kleurt de straten watergoud
binnen hangen hoog de lampen
boven een piano en een drummer
hun doorrookte stemmen
gaan aan ons voorbij
 
een hand strijkt langs een rug
de wereld hangt op warme billen
vol van bier en rode wijn
er wordt uit volle borst gezongen
als in de late middagdienst
 
buiten is het eindelijk november
 
 
 
 
hennie van ee, november 2009