de witte lotus
zoveel jaren wijde plas
zoveel voetstappen
geklonken op het
milde schelpenpad
en op het water drijft
wat maar niet zinken wil
het bootje jezus en
de lotus van later
die bij nader zien
verankerd
toch niet blijft
hennievanee, augustus 2010
Geplaatst op 11 augustus 2010, in Uncategorized. Markeer de permalink als favoriet. 8 reacties.
ongerijmd 
Als ik ooit Mozes was
geweest,
en ik had je tekst
geleest,
dan was lotus
mijn mand geweest.
daarin te wiegen
vogel-vrij
Inderdaad, niks blijft, en dat is meteen ook de schoonheid ervan. Auw.
en dat kan schrijnen……..
alles van waarde is weerloos
….en dat kan schrijnen….
als dit jou nu persoonlijk aangaat dan wens ik je veel sterkte!
svara
dat was gisteren
geen mensen genoemd
toch voel je dat het over mensen gaat…
oh zo subtiel, vuurjuffer
ingrid,
dank voor je mooie reactie
groet je