het hellicht

                                                                                                                                                 
                                                                                                                                                  
                                                                                                                                                 
                                                                                                                                                 
het zijn de waarden op een scherm
die haar lezen
achter hoge ramen hangt
in het hellicht de herfst
een voorzichtig geel
in langzaam bederven
en verder het zwijgen
 
 
maak het niet te zwaar
een gouden gloed slechts
genoeg
voor dit ontregeld lichaam
 
 
 
 
 
 
 
@vuurjuffer, september 2010
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

het heeft een naam gekregen

                                                                                                                                                
                                                                                                                                                  
                                                                                                                                                 
op tenen ontloopt hij zichzelf
laat het lawaai met rust
hij ontkomt er niet aan
zijn hel is los gebroken
 
 
het heeft een naam gekregen
wat in hem zat
nog zit
wordt nu in rood gespeld
 
 
zijn verdriet benoemd
 
 
 
 
 
 
vuurjuffer, september 2010

 

het voornajaar

                                                                                                                                                  
                                                                                                                                              
                                                                                                                                                      
het zijn de dagen van heimwee
veel doemt op tussen het verregend groen
 
 
we zitten weer op oude stenen
amfi gebouwd en het wordt tijd
tijd voor hoge woorden
ik wil ze spreken
ze komen er niet uit
 
 
sindsdien tikt de zomer regen
op de nog altijd volle bomen
 
 
 
 
 
 
 
vuurjuffer, september 2008 – 2010
foto internet
 
 
 
 

als het gedrukt staat

                                                                                                                                                  
                                                                                                                                                  
                                                                                                                                                 
de woorden liggen klaar
ze kunnen verscheept
naar verre oorden
waar iemand op het strand
ze leest
en daarna achteloos de wind
of een vrouw onder de palmen
maar dan wel twintig keer
dat jochie met de bal
die ze hoog houdt
de letters dansen laat
een smalle steeg
er klinkt muziek
de zinnen vullen zich
met vreugde
 
 
 

@vuurjuffer, september 2010

 

 

 

de laatste badgast

                                                                                                                                                
                                                            
                                                                                                                                              
                                                                                                                                                                                                                                                                                                 
                                                                                                                                                 
hier liggen zijn stappen                                                                                                                                                   
voor het wissen
vastgezogen in het zand
hij raapt ze niet
ze lopen vol
 
 
afdrukken van gesjouw
moeizaam
tegen de wereld in
het geluk bijna
of helemaal niet
 
 
wat zo gelopen is
hij laat het de zee
 
 
 

@ vuurjuffer, september 2010

 foto internet

 

 

vuurzee

                                                                                                                                               
                                                                                                                                             
                                                                                                                                                

de zee is leeg als het moment

de schepen zijn naar huis gekeerd

op het water drijft nog wat

ze waren en hoe

 

 

tot aan de horizon een stip

ons meevoert bolle zeilen

westwaarts waar de zon in

 vlammen razend op ons neerslaat

 

 

 de zee is vuur voor een moment

 

 

 

 

 
 
 

@vuurjuffer, september 2010

voor wie vleugels heeft, staat de hoogte open

                                                                                                                                                 
                                                                                                                                                   
                                                                                                                                                   
het is een dag van luchten
grijzig witte watten in het blauw
die spelend vorm verliezen
anders verder drijven
 
 
waar aan de einder torenspitsen
bloeien tussen groen het stugge
land met ingehouden adem
mij vliegen laat
weg van mezelf
op hoge wolkenvleugels
 
 
 
 
 
vuurjuffer, september 2010