een vliegtuig naar rome

                                                                                                                                                                                             

                                                                                                                                                                                              

nu ik de stilte ben

een boom zonder wind

de berk in een groot gazon

laat ik de ganzen over mij

een luide v met verre vleugels

het vliegtuig naar rome

of naar elders misschien

 

nu ik de vrede ben

op een nevelochtend

de zon vermoed

nu pas hoor ik leven

in het nog vochtig gras

 

zomer 2009

bewerkt

 

dansen met de libellen

de stilte is in haar gegroeid

in dagen van jeugd
lagen haar woorden sprakeloos
in het hoge gras
nooit veilig toegedekt

met woorden als vleugels
vliegt zij nu
danst met de libellen

ver van huis
droomt zij zichzelf

foto internet

zomer 2008

toon je zwakte niet

sterke vrouwen, francien krieg

het blauw van de ogen
priemt de wereld in
een opgeheven vinger achterna
toon nooit je zwakheid kind

steen voor steen
leerde jij mij bouwen
sterke vrouwen
een muur om me heen
daarachter het onheil
verborgen mijn lot
en ik
die de pijn moet verbijten
emoties op slot
toon je zwakte niet

nu ben je oud
ik niet als jij
want zie hoe kwetsbaar

Men zegt dat het zomer is

Men zegt dat het zomer is. Dat
de hitte zindert boven kilometers
zacht asfalt. Wegen die wij moeten
gaan door een land van uitgestorven
vlakten rode aarde.

Regendruppels verdringen zich op
de ramen van deze veel te kleine
kamer. Ze wassen niet schoon, laten
een paadje na. Zand uit de woestijn.
Een kille klok tikt de tijd weg.

Gestorven vlakten waar vandaag
de kermis speelt. Uitdagend neon-
licht flikkert zwoele nachten, mensen
gaan hoog en hard. De lucht van gebakken
vis. Lawaai schettert pret.

De tijd kruipt door de overvolle
ruimte. Langzaam wordt de krant oud.
De koffie koud. Men zegt dat het
zomer is. Dat deze stille leegte
warmte is. Jij toch die vriend niet bent.

nr 600

kamer aan zee

edward hopper, rooms by the sea

het was hun laatste keer

laatste keer samen aan zee

zij waren als meeuwen

zo licht en zo luid

met ramen wagenwijd open

en veel blote huid

waarop de zon speelde

en zij speelden mee

hoorden de branding

proefden het zout

de roes van een zomer

in een kamer aan zee

zomer 2012

hoogtij

Edward Hopper, High Noon

welkom in het huis
waar de zomer hoogtij viert
evenals de dag en het seizoen

laat de warmte je goed smaken
proef het scherpe licht
schuil hier voor de zon

welkom in mijn huis
waar het goede leven ingelijst
houten wanden siert

onzichtbaar

sprakeloos
gaat zij voorbij
onzichtbaar
in de stille leegte

zo
zonder woorden
weet ik haar
zwaarte van bestaan

laat ik mijn hand
licht
te licht
voor haar wezen

juli 2009 – juli 2012

De vreemdeling

 

                                                                                                                                                                                              

Wij trekken over de bruggen, brede rivieren,

tot de luchten breken en het land langzaam

in groene golven beweegt.

 

We zijn er weer. Reizigers van ver, anders nu,

met een voller verleden en legere toekomst.

 

Alleen de geluiden zijn nog van voor ons

laatste afscheid. Warm onthaal, de vogels

en de motormaaier, een hond die blaft.

 

Altijd in de verte van een zomerstille dag.

Ook nu blijven wij de vreemdeling.

 

 

 

 

afscheidsbeeld

illustratie: charlotte peijs

Hoewel ik er slecht in ben,
wordt mijn afscheid vaak gelezen.
Meer dan één afscheid en vaker dan mij
lief is.
Je wilt je kind niet uitzwaaien.
Niet naar school of weg op reis of
god mag weten waar naar toe.
Geen geliefde in de laatste trein
waarvan de achterlichten langzaam
in het niets verdwijnen.
Niet een zomer die weer herfst wordt.
Je wilt dat niet.
Ik kan het niet en toch
wordt mijn afscheid vaak gelezen.

Arnhem, juli 2012

I