dansen met de libellen
de stilte is in haar gegroeid
in dagen van jeugd
lagen haar woorden sprakeloos
in het hoge gras
nooit veilig toegedekt
met woorden als vleugels
vliegt zij nu
danst met de libellen
ver van huis
droomt zij zichzelf
foto internet
zomer 2008
Advertenties
Geplaatst op 23 juli 2012, in poëzie en getagd als jeugd, libellen, verwaarlozing, zomer. Markeer de permalink als favoriet. 7 reacties.
Mooi, mijn buurmeisje noemt zo’n beest een margriet. Dagen der jeugd.
als het beestje maar een naam heeft, galmiers
Stilte, daar kun je niet over spreken zonder de stilte te verstoren
(dit heb ik niet zelf bedacht, maar gelezen in ‘De zwijgende god’ van M. Korpel en J.de Moor).
spreken is geen stilte, selma
misschien kan er wel stilte zijn in mensen die spreken
maar dat bedenk ik zo even uit de losse pols
de zwijgende god, daar kan ik me iets bij voorstellen
maar het boek ken ik niet
Maar de god die zwijgt juist wanneer je hem/haar in wanhoop roept ken je ongetwijfeld
ongetwijfeld lees ik als misschien :))
wanneer ik het woord stilte uitspreek
vernietig ik haar
een dichtregel die ik las