altijd keert dat weer

het bos is leeg
de mensen zijn weg
hun stappen staan nog
stemmen waaien wind
waarover het ging

er was een blij bericht
met kinderen en
er komt er nog één bij

de liefde is geweest
als een eerste zoen

op een bankje ligt
het zwijgen
achteloos vergeten
alleen de grote angst
ging mee

het bos is weer alleen
nog even
dan zal het verkleuren
als altijd en
altijd keert dat weer

augustus 2012

en als ik dan naar je toekom

als ik dan naar je toekom
mijn jas uittrek
en zeg dat ik blijf
wat dan

gaan we dan aan de liefde ten onder
als drenkelingen zonder reddingsvest
of wordt het toch drie keer in de week ah
ik de vuile sokken
en jij de afvalbak

gaan we voor die veertig jaar
met dan een zaaltje feest
als ik kom

ach weet je
ik hou mijn jas maar aan
en jou in mijn gedachten

augustus 2012

nooit meer vandaag

vroeger vierden wij vandaag
het einde van een zomer
met weergoden die woest of
kaarsen in de tuin voor ’t laatst

tot op een dag de zomer niet
meer werd gezien wat weg was
hitte koud tot op het bot
ogen dichtgevroren

nu de warmte weer prille
zomers vult en jou en mij
in het lange licht vieren
wij nooit meer vandaag

26 augustus 2012
ter herinnering

schaduwen van licht

sculptuur

schaduwen van licht

Caroline van ’t Hoff- Hörcher

Museumhaven

Den Helder

een lichtgebogen muur

de cirkel van het leven

drie mensen erin uitgehakt

 leegte voor altijd

waardoor het licht

blijvend schaduwen werpt

boven hen de zee

op golven van emotie

varen zij die achterbleven

treurend verder

zomer 2012

nr.610

meisje meisje meisje

alles waait in de wind
kind
en jij waait
met alle winden mee

waai waai waai
meisje van alleen maar wind
zwaai

en weg ben jij
windekind weg
op een lichte bries
verdwenen

alles draait in de wind
draai meisje draai
jij bent het kind
alles in de wind

zomer 2012

Gebeurd gedicht

Het bos is voor de bomen en

de vogels. Hoog en hoger klinkt

hun ruisend lied.

En ergens een plek met zon

waar wij kwetsbaar zitten

naast een boom

die geen boom meer is

al eens beklommen is.

Treden naar de hemel.

Het was de dag dat de bomen

schreiden.

 

Het verdriet ligt onderhuids

kruipt omhoog achter de ogen.

Woorden worden met verstand

gezegd:  geen kind meer

om aan na te laten.

zomer 2012

Happy Hour

Het zijn de zeeën niet die hij
ooit bevoer. Ook de dalen niet
die hij ’s nachts doorkruist.
Noch de woorden die hij vaak
en vloekend briest.
Nee, die zijn het niet.

Het is de eerste borrel op een
zomernamiddag in een tuin
 vol rozen.  Dat is het.
En dat hij dat dan zegt terwijl
hij wilde zeeën en donkere dalen
denkt.

schilderij: rozentuin 1, marian steenbergen – waanders

augustus 2012

van ee gaat feesboek

 

foto: mpm©reations

 

ineens kan ik kiezen

uit wel honderd vrienden

of meer

allemaal blije gezichten

alleen maar toe te voegen

of meer

ik praat alleen nog in

losse zinnen

en deel en deel en deel

de vrienden van mijn

vrienden wel honderd

of meer

 

door iedere nacht raast een trein

door iedere nacht

raast een trein

ik zit aan het raam

en reis mee

poog de wereld te zien

maar buiten is onzichtbaar

alleen wat binnen is

spiegelt

soms stopt de trein

een hel verlicht perron

de mensen zijn weg

hun geluid onhoorbaar

ik droom een leven

van herinnering

veel is het niet

voor een toekomst

toch blijf ik

en raas verder

foto internet

station meppel

nr. 605

augustus 2012

Waartoe?

schilderij
gele parasollen, roos schuring

Naamloos wapperen de dagen die vrij zijn
als gele parasollen in de wind.
Ze geven ons tijd.
Waartoe?

Alles komt van ver vandaag. Het kaartje
van de buren, hun stemmen verstomd. 
En  wat we straks gaan eten.
Straks?

De tijd is gaan liggen, er werd teveel
gegeven. Dus waaien wij als gele
parasollen, doelloos eindelijk.
Vrij?

zomer 2012