Maandelijks archief: april 2013
Ode aan het landschap
Ode aan het landschap
Bette Colours
soms reis je naar het einde van de wereld
je hebt geluk als de zon dan schijnt
want je bent er verlaten
verloren
wat je daar niet ziet niet hoort
het land waaruit God verdween
en wat hij achterliet
zijn reikwijdte voorbij de horizon
waar spitse torens groeien
met boeren op de vlakte
soms reis je naar de einder
met de leegte steeds maar verder
en verder
©hvanee, april 2013
omdat je dat niet leert
omdat je dat niet leert
niet de voorjaarsbloesems
hun geur
en hoe ze voor het venster buigen
niet het eerste lachje van een baby
met belletjes het contact
de herkenning
in de ogen rond de mond
niet het strelen van vertrouwde vingers
over aangeslagen huid
tot het schokt
met diepe tranen zacht geluid
omdat je dat niet leert
uit het archief
ik zeg je
magnolia
na een lang seizoen
ben ik er weer geweest
gisteren
storm over de graven
wat niet te veranderen valt
de namen en de data
waarop de rust gevonden
ik zeg je de magnolia staat op barsten
en onder de prunus bloeit het leven weer
ik zeg je de vogels laten stiltes horen
stille stilte jij bent
te stil voor woorden
voor het bloeien
van het leven
ik zeg je stil
©hvanee, april 2013
een mail met mannen
gezien op quadenoord
renkum
ik lees het kind tussen de regels
ik lees haar wit en stil
het beeld gevormd uit woorden
een flat met veel krakeel
de vader lees ik niet
noch de broertjes noch de zusjes
de vrouw schreef mij een mail
met mannen
en wat telkens weer niet lukt
ik snap het niet
zo’n vrolijk mens en lees
wat niet geschreven staat
©hvanee, april 2013
een lipstickrood gevoel
de witte strepen in de lucht
trekken mij naar ander leven
de hitte van een oude stad
waar ik ’s nachts wil zijn
het slenteren door stegen
de geuren van net liefgehad
fonteinen op het plein
mijn benen in een korte rok
een lipstickrood gevoel en
morgen gaan we naar de zee
uit het archief
Vrouwenleven (2)
Jeanne Hébuterne, geschiderd door Modigliani
Zij was zijn model en echtgenote en pleegde zelfmoord na zijn dood, waarbij ook haar ongeboren kind omkwam.
heeft zij het voorzien
haar toekomst
dat ze die in eigen hand
nemen zou
dat ze zo ontsnappen wou
aan die berg verdriet
heeft hij het gezien
hoe het lot haar leven kleurde
©hvanee, april 2013
met dank aan Lenjef
vrouwenleven (1)
vrouwenportret, modigliani
Haar wereld is te glad voor het
stroeve woord.
Ingeklemd tussen familie,
vrienden en wat liefde is
er geen ruimte voor de
eenzaamheid.
Geen tijd meer voor de
pijn, alleen het versgezette
kopje thee met koek en
drink vandaag gezellig mee.
Wat schuurt, wat klemt ligt
buiten. Een stapel groot
verdriet, het is niet meer van haar.
De woorden hebben dienst
gedaan. Wat rijmde ooit op
heengegaan?
©hvanee, april 2013
Schilderij met ballen
Ted van Lieshout
De schaduwen zijn lang dit jaar en
minder beweeglijk als hij de straat
oversteekt naar het plantsoen.
Zijn stap is zwaar, hij zou hem
lichter willen en dan een bal
misschien om te schieten op
een doel van jassen. Jassen op
de grond, dat zie je niet veel meer.
het park ligt stil
de bank nog vrij
ballen rollen in het gras
zijn hart versnelt
de adem steekt
hij wacht
Hij wacht de mussen uit de lucht,
wat niet te keren valt, de kinderen
uit school.
Ze zullen zo wel komen.
©hvanee, april 2013
Het suf gewiegde kind
foto Sam Jinks, woman and child
In een reactie schreef Evy van Eynde (ook OBA):
“Hoe ouder de mens wordt, hoe meer ‘ie zijn identiteit haalt
uit wat ‘ie vroeger was, hoe schaarser gekleed het nu (wordt)”.
Deze uitspraak leidde tot dit:
Het suf gewiegde kind
Langzaam werden we jonger,
werden onze kinderen de poppen
waarmee wij speelden,
lagen handen doellooos
in de gebloemde schoot
toen het werk was gedaan
en zij niet langer wilden.
Ergens ging een deur op slot.
Waren de ogen reeds lang gesloten
voor het bewegend beeld.
Zo werden wij het suf
gewiegde kind,
verloren in en ver gevlogen tijd
©hvanee, april 2013
ongerijmd 