Maandelijks archief: juni 2013
Onaf
Victory Boogie Woogie
P. Mondriaan
(1872 – 1944)
Er loeit een ambulance
ergens in de wereld buiten.
Wij liggen nog in bed,
ver van ongeluk en dood.
Wat door open ramen waait,
is het leven slechts.
Onze dromen hangen onaf
aan de muur. Schilderijen
als het leven zelf: dood
na ongeval.
©hvanee, juni 2013
nr. 700
midzomer
camping te diever
foto internet
op een laat terras laten wij
de stad langzaam donker worden
in glazen sluimert wat rest
nog niet alles is gezegd
tot het duister ons omsluit en
wij blindelings de stad verlaten
©hvanee
nu zeven jaar geleden
Het zijn de stralende dagen weer,
als toen.
Toen de dag met gesloten gordijnen
begon en de zon opkwam
onderin de autoruit.
Later aan het bed keek ik mensen
naar hun werk, door dat grote raam,
nu zeven jaar geleden.
Nog niet vergeten hoe het buiten
straalde.
Wat restte die dag was een lege toekomst
en een raam waarachter het buiten bleef.
20-6-2006 20-6-2013
©hvanee
Iedereen zingt zijn eigen lied
foto: internet
Jouw bestaan begon al voor je
ter wereld kwam met een gedachte
in je moeder’s hoofd.
Zij zat onder een boom en hoorde
het liedje van het kind dat
komen wou. Jouw liedje.
Ze heeft het met liefde je vader
geleerd en daarna het hele dorp.
Bij jouw geboorte werd het gezongen
en later bij ieder pijntje.
Bij al jouw vreugde, jouw verdriet
blijft het jouw liedje.
Eens klinkt het voor het laatst.
Iedereen heeft zo’n liedje en zingt.
©hvanee, juni 2013
Hartland Quay
foto: internet
Ik ging naar Hartland Quay om de oceaan
te zien.
De weg was smal en steil met onderaan
een schitterend woest welkom.
Windkracht acht op zee.
Hoogspattend schuim in een spel van wit
rond zwarte rotsen, tomeloze razernij,
zouter dan het zout.
De wind nam mijn hoofd, blies het
schoon en waaide mij vrij.
foto: Peter Mauve
©hvanee, juni 2013
Bloemenzee
Bloemenzee, Van Lieshout
Heb ik dat verteld
dat je vanaf het dak
de zee kunt zien,
omdat hij dat wil,
de zee zien.
Hij is dan de kapitein
en het dak de boot.
Door donkerrode bloemen
vaart hij
voor de stille wind
naar een hemel
waaruit de zon verdwijnt,
zo aan kleuren wint.
Tot aan de vlammenzee.
Dat is de hel,
zegt hij,
met doden onbegraven.
Heb ik dat verteld?
©hvanee, juni 2013
dat pijn beklijft
thijs mauve
dat pijn beklijft
begreep ze later pas
toen ze niet langer
onsterfelijk was
hoe ze in de ouderdom groeit
zonder man zonder kinderen
met een rijk leven geweest
waaruit meer en meer
herinnering verdwijnt
hoe ze de wereld gezien
overal gewoond
nu in het stille huis
met blauwe schilderingen
omdat je daarmee leven moet
hoe de pijn beklijft
©hvanee, juni 2013
hemel of hel
Zonsondergang, William Turner
Ze boekten een kamer met
uitzicht op zee.
Dat had overal kunnen zijn:
de Noordzee of de Zwarte
Grote Stille Zuidzee.
Iedere avond wachtten zij
het bleke blauwe water
met een hemel – of was het
toch de hel – in vuur en vlam.
Het schreeuwde moord en
brand. Een brand die niet
te blussen viel, niet door
dat stille witte water.
©hvanee, juni 2013
ongerijmd 