Drie vrouwen

                                                                                            Anna Leporskaja (1900 – 1982)

Er passen geen woorden

bij deze gezichten

ze zijn leeg

geen monden om te snoeren

geen ogen met toegang tot de ziel

niets

alleen de vorm van een hoofd

dat maakt ze tot niemand

kunnen ze alles zijn en

iedereen

ik of jij of zij

vrouwen als vlakken

wij

© hvanee, september 2014

De vrouw

 

Anna Leporskaja (1900 – 1982)

ze laat het leven binnen

in haar hoofd nestelt zich een woud
van eeuwenoude bomen, in de vroege
morgen zingen er de vogels

in haar borst deinen de golven
oneindig blauw, met blote voeten
staat ze vastgezogen in de branding

in haar buik wonen de mensen
van wie ze houdt, zij baden
in haar zee, rusten in haar woud

© hvanee, september 2014, bewerkt

Gezien

Ogen zoeken naar dat
wat zich verborgen houdt,
vangen het licht
op dat wat oud en
anders is.

Zij ziet en weet
dat met de jaren
alles zachter wordt.

Vingers strelen groen fluweel
leggen vast wat werd gezien.

foto: corrienijenmanting.weebly.com
in de tuin van Piet Oudolf

© hvanee, september 2014

zilverpluis

                                                                                                                                                                                                      

Als Rembrandt

las ik

schildert hij zijn tuinen

en wij waren

in gepaste kleuren

onderdeel van het schilderij.

De wilde grassen

wuivend in de wind

zelfs de wolken deden mee.

Tot wij

zomaar ergens

in het zilverpluis

de schilder zelf  herkenden.

© foto: corrie nijenmanting

© tekst: hennie van ee

tuinen van Piet Oudolf, september 2014

Koesterd *

 

 

Het is een naam waarin de warmte

schuilt, als in een paar open armen.

Kom maar naar hier

en blijf.

Een eigen plek,

geborgen in het veilig groen

van de begroeide muren,

bij een zonnig venster.

Blijf.

Het huis koestert.

* de Koesterd, boerderij bij de tuinen van Piet Oudolf

te Hummelo

©corrienijenmanting.weebly.com

©hvanee, septembet 2014

ouwewijvenzomer

 

 

ik neem mezelf mee op reis

verkreukeld in een rugzakje

tussen notitieblok en lippenstift

zie ik de wereld en verder

het glooiende land

de versgemaaide dorpen

ik ruik het gras

de wilde bloemen

hoor ze

samen in een schaterlach

als een bak vol oude wijven

vandaag is het hun zomerdag

©hvanee, september 2014

© peter mauve

nevelbed

 

 

laat de dag worden wat hij wil

de zon moeizaam klimmen

uit het nevelbed

en dan van hoog

vallen in het dal

op een dorp aan de rivier

waar de schepen traag

het stille water breken

laat de dag

eenzaam zonder mensen

laat hem vandaag zo zijn

 

©hvanee, september 2014