gedichtendag: een liefdesliedje

Het was haar besluit

om lief te hebben.

Ze hing een hartje aan de deur

met “welcome”

en gooide het open

voor de eerste passant.

Het werden goede dagen

tot de liefde echt toesloeg

met donder en bliksem

licht spatte uiteen

vonken sloegen over

en niks meer te besluiten.

 

foto: internet

© hvanee, 29 januari 2015

Binnenkijkje

 

 

 

 

 

 

 

Onder het grote licht

op de houten tafel

bloeit het voorjaar

blauwe druifjes in een schaal

terwijl hij zijn bordje pap lepelt

dat kan hij al alleen

 

Onbeschaamd kijk ik naar binnen

ruik het jonge leven

de lente en zijn pap

 

foto: corrienijenmanting.weebly.com

© hvanee, januari 2015

 

 

De reiziger

 

nog nooit was hij zo breed

zo vol van zichzelf

de rivier

die over grenzen gaat

steeds zijn horizon verlegt

zoals een reiziger

die reist naar ver

nooit zichzelf achterlaat

onder wisselende wolken

stroomt

vrijheid zoekt

binnen oevers en daarbuiten

telkens weer verder

morgen en

alle dagen daarna

foto: internet

© hvanee, januari 2015

nr.850

De eerste sneeuw

Ze wacht de eerste sneeuw,
de sneeuw die ze als kind
opving met haar tong.
Het smaakt naar niks,
schreeuwde ze dan in een tuin
die langzaam stiller werd.

Nu staat ze bij het raam,
kijkt in de stilste tuin.
Zelden nog denkt ze aan het kind,
het kind dat ooit verdween
en alles wit achterliet.

foto: corrienijenmanting.weebly.com
© hvanee, januari 2015

Vrouw op reis

Stoer stond ze daar
onbevangen zonder angst
een vrouw met een rugzak
klaar voor de reis

Honger naar het onbekende
bracht haar in het vreemde land
andere kleuren andere geuren
al dat nieuwe zo bijzonder

Stevig zit ze daar
in het helder morgenlicht
die vrouw met een rugzak en
de wereld aan haar voeten

In de trein

 

 

Het is het land van januari
dat kaal en verdronken
weinig houvast biedt.

Achter het vuil van de ramen
dromen wij de dorpen
in niet te stuiten bloei.

Ondertussen dendert tussen
Zwolle en Assen
het nieuwe leven ondergronds.

© hvanee, uit het archief

het grijze pad

 

 

 

 

 

 

 

 

 

we liepen het pad langs de grijze olijven

in de hitte van het middaguur

scheurden krekels de stilte

lag een hond gevangen in het spel van zon en schaduw

op het plein de bank waarop wij zaten

 

weer loop ik het grijze pad

de hitte drukt me zwaar

het plein de bank

ik zit en wacht

een vrouw in zwart

mijn roerloos zwijgen

 

©hvanee, uit het archief

Wintersale

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

nu het feest de stad uit is
de dag weer voor haarzelf
scharrelt zij
naar dat wat past
een broek een jas een man
de laatste zin van een gedicht

hoeveel afscheid past er in
een leven voor de halve prijs

hoeveel dagen telt de toekomst
als men twee voor één

hoeveel zinnen moeten nu
nog worden opgeruimd

©hvanee, januari 2015