het grijze pad
we liepen het pad langs de grijze olijven
in de hitte van het middaguur
scheurden krekels de stilte
lag een hond gevangen in het spel van zon en schaduw
op het plein de bank waarop wij zaten
weer loop ik het grijze pad
de hitte drukt me zwaar
het plein de bank
ik zit en wacht
een vrouw in zwart
mijn roerloos zwijgen
©hvanee, uit het archief
Advertenties
Geplaatst op 8 januari 2015, in poëzie en getagd als olijfboom, rouw, vakantie. Markeer de permalink als favoriet. 9 reacties.
Mooi verwoord! Ik zie me er al lopen – Spaanse herinneringen – met rugzak, tent en rust in mijn lijf.
Mooie reactie Harrij, zo ongeveer was het, maar dan op een Grieks eiland
Groet
Wat her-inneringen met een mens doen. Deze warmte doet me rillen.
dan kwam de boodschap over
dank. corja
Ik ben plotseling in Griekenland 😉
Gewoon even lekker blijven daar 🙂
Vergrijzend onderweg
langs welk pad men ook loopt, er zijn er veel
de tijd voorbij schrijdend
daar je bij elke stap ouder bent
de terugweg maakt je niet jonger, integendeel
In gedachten wandelde ik even mee, Hennie! 🙂
Mooi!
Lenjef
dat was dan een gezellige wandeling, lenjef
dank
Dank medereizigers