Van mensen die voorbijgaan (1)

 

 

Hij leeft zijn kleine wereld
elke dag hetzelfde rondje
altijd weer
de hond moet uit

Ik zie hem gaan door lege straten
de sleet zit in zijn benen
sleur in de schoenen
en weet het glaasje van vijf uur

Met daarna het vaste dutje
dat soms wat langer duurt
met alleen een hond nog
om hem weer te wekken

© Hennie van Ee, maart 2015

lente in de lucht

 

zij laat het landschap eenzaam

een beeld zonder geluid

je zou er een fietser in kunnen denken

zo’n bontgekleurde

die in een flits dan weer verdwijnt

of anders

een troep marcherende wandelaars

luid zingend

op weg naar nergens

maar zo is het niet

 

je ziet het niet

je hoort het niet

en toch

er hangt iets in de lucht

 

foto: corrienijenmanting.weebly.com

©      hennie van ee, maart 2015

Achter vensters *

Wij ontdekten een stadje dat oud was.
Geschiedenis had zich aan huizen gehecht.

Wij gingen de nauwe klinkerstraatjes,
zagen de mensen zo gaan, vroeger.

Wij voelden ons bespied want niet van daar
en andere gedachten.

Wij wilden wel in gesprek
over de waarheid en het leven.

Het waren de vensters die ons scheidden.

foto: Peter Mauve, gezien in Elburg

© Hennie van Ee

een ander voorjaar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

de zon schijnt en het is vrijdag
ergens ver rumoert de stad
dichterbij dan hier
kan ik niet zijn
niet dichterbij het zwarte marmer
met zilveren letters
waarin het wintervuil schuilt
de laatste kou waait

ik ben gekomen om je te zien
heb het voorjaar voor je meegebracht
drie bollen in een pot
de jaren snellen terug
naar een ander voorjaar
de zon scheen en het was vrijdag

foto: Kranenburg, Zwolle

© hennie van ee, 20 maart 2015

nr. 865

weekendlief

vreemd dat zij nu nog weet
hoe hij kwam
daar dan stond voor de deur
de bloemen
zij wachtte

het weekend woonde zij
in armen

voor hij ging
stond ze bij het raam zon
of regen
ze zwaaide zie je weer
het volgend weekend lief

foto: corrienijenmanting.weebly.com
© hennie van ee, maart 2015

Nacht

Middenin de nacht keert de dag terug.
Ik zie de mensen, wat ze deden
in een ander licht.

Het jochie dat luid gillend
de verkeerde kant op rent.

De jonge vrouw die vastgenageld
nooit meer rennen kan.

Ik zie hun angsten, hun belagers.

Ik ben dat jochie niet,
noch die jonge vrouw,
alleen hun angsten zijn van mij.

foto: peter mauve
© hennie van ee, maart 2015

Lucebert (1924 – 1994) *

ik heb je gezien
hoewel je er even niet was
niet in je atelier
ik heb je gelezen
jouw gedichten op de wanden
gehoord
een stem die jou las op het toilet
spelemeiend pondereus naast de labbekak

hoe jij een universum schiep
ik heb me verwonderd
je hebt me geraakt
een kleine ritselende revolutie
in felle verf
o stille ironie
jij die vaak toevallig
iets anders vond dan je zocht

* Lucebert
Thuis in Bergen
nog te zien tot 12 april 2015
in Kranenburgh, Bergen

© hvanee, maart 2015
foto: peter mauve

Tulpje Eigenwijs

 

 

 

Toen ik nog een tulpje was

koud boven de grond

wou ik niet

niet groter groeien

niet in kleuren openbloeien

en zeker niet in een vaas

Tot op een dag ik halsoverkop

mijn hoofd verloor

ik werd geplukt

was ondersteboven

maar niet meer alleen

 

foto: corrienijenmanting.weebly.com

© hvanee, maart 2015