schemer
dat het stiller wordt
het leven langzaam wegtrekt
uit de dingen
weg uit de tafel, de stoelen
en de bank
de lucht zacht roze kleurt
wat ik nog hoor
de laatste vogel en
een brommer op weg
naar verder
hoe de schemer dichterbij
mij insluit
de mond snoert
dat het stiller wordt
de dag weer avond
afbeelding: vincent van gogh
©: hennie van ee, juni 2016
Geplaatst op 7 juni 2016, in poëzie en getagd als avondschemering, duisternis, vincent van gogh. Markeer de permalink als favoriet. 13 reacties.
ongerijmd 
Mooi! Ik houd wel van de schemer. Fijn insluitingsmoment.
Ja, beetje magisch moment. Mijn moeder had altijd een schemeruurtje, dan mocht het licht nog niet aan…
Ik roep altijd dat ik hoid van de schemer, doordat mijn donkere zijde dan beter uitkomt. 🙂
Mijn moeder vond schemer verschrikkelijk. Mijn grootmoeder vond het heerlijk.
Soms slaat het een generatie over 🙂
Zeer mooi
Zeer veel dank:-)
Jaaa, dit is mooi!
Een rustige, beschouwende tegenhanger van ‘Marc groet ’s morgens de dingen’.
Daar wil ik wel mee vergeleken worden 🙂
Mooi, om zo de dag af te sluiten. Een beetje zitten schemeren vind ik fijn. ’s Avonds komen dan ook de vleermuizen tot leven en die zien we over ons huis scheren.
Een prachtig gedicht, er zit heel veel sfeer in!
Ja, de vleermuizen, hier ook.
Fijn compliment weer. Dank.
Je voelt de zon als het ware ondergaan in jezelf. Prachtig en sfeervol geschreven.
Wat zeg je dat prachtig, dagendauw
Schemer in diepe rouw
wanneer
de vermoeide dag
zoals elke voorgaande sterft
en alle kleuren stilletjes vervagen
omdat ze geen licht meer dragen
wordt
de schemer
door een jonge nacht zwart geverfd
Prachtig, Hennie!
Lenjef