zomers rondeel

 

de zon koestert de velden

ik laat mij langzaam gaan

naar ver en almaar verder

de zon koestert de velden

vandaag ben ik niet thuis

wilde bloemen zijn mijn huis

de zon koestert de velden

ik laat mij langzaam gaan

foto: corrienijenmanting.weebly.com

©: hennie van ee, juli 2016

 

 

 

 

 

 

vijf woorden

Ik heb haar vastgehouden
en het gevoeld
haar schokken
door de kleren heen gevoeld
wat ze niet zeggen kon
er waren geen woorden toen
later misschien

ik heb haar gelezen
haar angst in woorden gevat
ze schreef haar onveiligheid
de haat van een ander
die zij voelde
door haar kleren heen
haar onmacht

hoe zij wachtte op een antwoord
ook dat heb ik gelezen
de stilte van een avond
die nog nacht worden moet
de macht van het duister
en daarna weer een morgen
met nieuw licht

ik heb het allemaal gelezen
allemaal gevoeld

© hennie van ee, juli 2016

ver

Buiten is de wereld
het rommelt er
dat zou onweer kunnen zijn.

Binnen is zijn wereld
met blote handen heeft hij er
een vrouw en een kind ingezet.

Ze zitten aan tafel
wie van buiten naar binnen kijkt
weet: die horen bij elkaar.

Voor altijd, maar dat is ver
eerst nog samen oud
en ook dat is ver.

© Hennie van Ee, juli 2016
afbeelding: internet

Zwart haar

Een lijstje gemaakt van alles
wat ik vergeten ben,
hoewel dat niet kan natuurlijk,
een lijst van wat je niet meer weet

en wie je niet meer kent.
Jij met dat zwart geverfde haar bijvoorbeeld.
Denk je nog steeds dat jij de mooiste bent,
de beste in alles, weet je nog?

Ik niet meer, ik ben je kwijt,
jij bent verdwenen naar ik weet niet
waar. En toch, hoe ik je mis en al
die anderen die ergens naamloos zweven.

© Hennie van Ee, juli 2016

In snelle strepen

 

In snelle strepen glijdt de wereld langszij.

Het zomers groen uitgespreid over de velden.

Land van mijn herinnering dat ik weerzie

met alles anders en toch hetzelfde wat ik

her ken, zo vertrouwd, de mensen van voorbij

weer op hun plaats gezet.

Een plek om te blijven of om weer te

keren, telkens in snelle strepen.

© Hennie van Ee, juli 2016

foto: internet, zoom

 

 

De ven vlakbij

Een zomer lang woonden wij onder

de ganzen, sliepen in het te smalle

bed tot aan het grauwe licht waarin

wij onze dromen achterlieten en ons

overgaven aan het gak gak van de

wilde ganzen die nog voor de eerste haan

ons meenamen op hun luide vleugels

en met sterke slag ons droegen

naar een onbekende bestemming

of was het toch de ven vlakbij.

© Hennie van Ee
foto: internet