nummer 1000

ik schreef mijn huis met strakke ogen
gesloten achter de gordijnen
het tuinpad lag nog onbewogen
achter wolken wou de zon niet schijnen

de lage lucht boog rozenbogen
ik schreef mijn huis op zwarte lijnen
ergens werd het lot gewogen
de laatste zwaluw ging verdwijnen

ik schrijf de deur wagenwijd open
hoor de trap weer stiekem kraken
en ruik het versgebakken brood

ik schrijf het veilig binnenlopen
zie de bloemen op het laken
en kleur het raam dat uitzicht bood

© hennie van ee
zwolle – arnhem – elst
december 2006 – januari 2017

nr. 1000
uit het archief (aangepast)

love

 

op groot wit doek zien wij

hoe zijn vingers

zijn hand de hare zoekt

zij eindelijk samen zijn

de muziek zwelt aan

wij kijken toe

hoe haar lippen

haar mond de zijne vindt

en zij roerloos

in de branding staan

langzaam zakt de zon

I love you

tot het beeld verdwijnt

 

© hennie van ee, januari 2017

nr. 999

een ziel van glas

ik heb haar gelezen en
daarna gezien
een vrouw die uitbundig
haar leven danste
als was het een feest

totdat ze stilviel
als een angstige haas afdaalde
diep in haar ziel
een ziel die daar kwetsbaar lag
doorzichtig en breekbaar
vol duistere dromen
een ziel van glas

© hennie van ee, januari 2017

nr.998

er zwaait een kind

er vaart een kind voorbij
het zwaait
een kind in feestelijke kleren

het zijn de dagen weer
de dagen op het water met
daarin een woeste schittering

er waren mensen op een boot
een schreeuw en later meer
en toen die doodse stilte

er zwaait een kind
voorbij
ik blijf die stilte horen

© hennie van ee, januari 2017
nr. 997

Men zegt…

Men zegt dat de dagen langer worden en
dat het licht weer keert.
Men spreekt van vlinders en partijen
maar ik raak de mist niet kwijt.

Ik zoek mij achter naakte bomen,
grijs van natheid,
lopend door een winters woud
heb ik mezelf verloren.

Ik wacht de lange dagen. Men zegt
die voelen minder koud.

© Hennie van Ee, januari 2017
nr. 996