kwijt (2)

met gesloten ogen wieg ik het kind
het kind dat ik niet ken
ik ben het kind
speel met mijn pop
roep haar naam
jij ligt in mijn schoot en huilt
jij bent mij kwijt
ik ben niet wat jij denkt dat ik ben
niet die vrouw in bloemenjurk
met gesloten ogen
en een pop op schoot
ik ben haar niet
de deuren blijven in het slot
de ramen altijd dicht
ik ben een ander dan jij denkt
jij bent mij eeuwig kwijt

© hennie van ee, maart 2017

kwijt (1)

ik ben mezelf niet meer
ik ken mezelf niet meer
jou ken ik ook niet
niet meer
ik ben niet wie jij denkt dat ik ben
mijn handen rusten in gebloemde schoot
zij willen daar niet bloeien
ik ben niet meer
ik ben mezelf kwijtgeraakt
heb jou en mij verloren
verloren aan het leven
de deuren blijven in het slot
de ramen altijd dicht
ik ben niet wat jij denkt
ik ben niet dood alleen maar kwijt

© hennie van ee, maart 2017

een eindje samen

zij weet dat hij haar ziet
tussen al die mensen
hij haar ziet

ze heeft zich speciaal gekleed
fleurig strak voor hem
zelfs haar haar zit goed

dan wacht hij haar op
zij kijkt verbaasd – jij –
samen lopen ze een eindje

ergens geeft dat eindje samen
lentelicht aan
deze doordeweekse dag

© hennie van ee, maart 2017

Nostalgia

Ze zijn allemaal verdwenen
die gezinnen uit de jaren vijftig
hele straten helemaal weg.

De vaders en moeders overleden
hun kinderen uitgewaaierd
zijn oma en opa nu of anders
ook dood.
De aardappels van zes uur
staan nog maar zelden op tafel
het touwtje uit de deur is kwijt
verloren met de zondagse kleren.

De straten spreken een andere taal
ze hebben een ander gezicht.
Verleden de tijden van minder en beter
met normen en waarden.
Wat blijft is verlangen naar dat
wat ooit was.

© Hennie van Ee, maart 2017