Nostalgia
Ze zijn allemaal verdwenen
die gezinnen uit de jaren vijftig
hele straten helemaal weg.
De vaders en moeders overleden
hun kinderen uitgewaaierd
zijn oma en opa nu of anders
ook dood.
De aardappels van zes uur
staan nog maar zelden op tafel
het touwtje uit de deur is kwijt
verloren met de zondagse kleren.
De straten spreken een andere taal
ze hebben een ander gezicht.
Verleden de tijden van minder en beter
met normen en waarden.
Wat blijft is verlangen naar dat
wat ooit was.
© Hennie van Ee, maart 2017
Advertenties
Geplaatst op 7 maart 2017, in poëzie en getagd als jaren 50, normen en waarden, nostalgie. Markeer de permalink als favoriet. 15 reacties.
Nostalgische groet,
Zo’n groetje terug Rob
Vandaag kocht ik net zo’n aardappelstamper zoals die bij mijn ouders thuis aan het rekje hangt. Vanavond boerenkool. Ik moest toch even glimlachen.
Lekker hoor. Wel met worst en een kuiltje voor de jus.
Eetze
Dank je!
Zo heeft iedere generatie zijn verlangens, ik zou veel liever naar de jaren 70 terugkeren, meer mijn tijdsperiode of nog veel verder weg naar de vroeg renaissance. Maar dat is geen nostalgie natuurlijk. Ik ben blij dat de piepers niet om 18:00 op tafel hoeven te staan. De sociale druk van die tijd niks voor mij.
De jaren waarin je kind was, het verlangen naar…
Herinneringen zijn altijd veel mooier dan de werkelijkheid was, maar toch prettig weemoedig. Mooi geschreven weer.
Je hebt wel gelijk wat betreft de herinneringen.
Er is zoveel veranderd de laatste veertig jaar.
Het is ongelofeloos hoeveel er is veranderd in de afgelopen veertig jaar!
Idd en mooi omschreven
Dank je folkertrath
Vergelend zwart/wit
de wereld zoals hij was toen we jong en onbezorgd waren
bestaat niet meer
het werd een bron van zeer
voor vele vergrijsden die naar foto’s van ’t voorbije staren
Een pijnlijk prachtig gedicht, Hennie!
Amai!
Lenjef
Soms is heimwee zoet…
Geniet de prille lentedag
Groet