De tijd verdwijnt

26 okt

Geplaatst door

Jarenlang was ze ermee bezig geweest
met het ouder worden
tot ze eindelijk oud was
versleten knieën, slecht zicht
een rollator
toen pas trad het meisje weer naar buiten
ze sprak over haar vriendinnetjes
een ver feestje
en dat je daar dan slapen moest
zij danste achteruit
haar leven weer in
lachte blij een giechel

© Hennie van Ee, oktober 2017

Geplaatst op 26 oktober 2017, in poëzie en getagd als , . Markeer de permalink als favoriet. 13 reacties.

  1. hennie van ee | 26 oktober 2017 om 16:09

    Peter wat ben jij toch snel!

  2. Corja | 26 oktober 2017 om 18:15

    Ben er ook jarenlang mee bezig…. Maar zo, nee, dat wil ik nog wel even uitstellen als het me vergund is

  3. Rob Alberts | 27 oktober 2017 om 21:07

    Het ouder worden kost mij steeds meer moeite.

    Het tijdloze wil ik graag omarmen.

    Mooi blog

    Vriendelijke groet,

  4. Lenjef | 28 oktober 2017 om 14:10

    Onderweg naar ooit

    zoals water in een spons
    zo vult zich het brein
    tot we weer kind zijn
    en verdwijnt de tijd in ons

    Een tijdloos prachtig gedicht, Hennie!
    Lenjef

  5. wakkersgedichten | 28 oktober 2017 om 21:06

    Tel je rimpels
    je weet hoe oud
    Kom terug
    op het resultaat
    Vouw kalenders terug
    zodat jaartellen verlopen
    Krijt op het schoolbord
    je mag fouten maken
    Kansen genoeg
    het mag overnieuw

  6. Kakel | 7 november 2017 om 22:09

    Nacht of avond, middag, morgen
    maak je om de tijd geen zorgen.
    Kraaienpoten, grijze haren,
    laat je drijven op de jaren.
    En heb lak aan de kalender,
    zolang je maar zeggen kunt: ik bén ‘r.
    Dit versje van Toon Hermans heb ik ooit voor kalligrafie uitgewerkt. Lang geleden, maar het blijft tijdloos…
    Jouw gedicht is een stuk lichtvoetiger. Gelezen met een giechel (-: