onderweg
de dag lag grijs onder mijn voeten
het blad hing zwaar
klaar voor de val
traag
het water een fluistering
de rimpeling
zoals het hoort
herfst
ik ging om te gaan
gedachten sprongen mijn pad
struiken droegen rozenbottels
drie klaprozen bloeiden
in het geniep
buiten hun tijd
© hennie van ee
Geplaatst op 9 november 2017, in poëzie en getagd als herfst, klaprozen, rozenbottels. Markeer de permalink als favoriet. 12 reacties.
ongerijmd 
Wat een mooie herfstoverpeinzing!
Dank je Odette
Prachtig verwoord… over dat beetje hoopgevend kleur midden het grijs…
Wat zeg jij dat weer mooi matroos
Dank je Hennie 😊
Wat is er mooier dan gaan om te gaan… Prachtig verwoord, Hennie!
Enne, in mijn tuin bloeien de seringen. En de salie en de lavendel. Ook heel erg buiten hun tijd.
En wij bloeien toch ook nog steeds als voorjaarsblommetjes
Zeker! 😉
Alleen die openingszin al: “De dag lag grijs onder mijn voeten.”
Onnavolgbaar geschreven!
Het lijkt me heerlijk om buiten je tijd te bloeien. Het klinkt als burgerlijke ongehoorzaamheid (-:
Gewoon een voorjaarsbloemetje zijn in de herfst, Kakel!
Overdonderende verwondering
naar welke trekpleister we ook gaan
door seizoenen
met aangepaste schoenen
de natuur trekt er zich niets van aan
Jij bent nog lang niet uitgebloeid, Hennie! 🙂
Lenjef
Dank je met een glimlach Lenjef