Het meisje van Elst

We gingen terug in de tijd

ondergronds

tot aan de Romeinen

waar in een kostbaar graf

haar botten lagen

bloot en broos

met eeuwenoud verdriet

het meisje van Elst

haar voeten ongezien

jong nog in jaren

een kind met een kind

in stille verwachting

© Hennie van Ee, gedichtendag 2018

Dance me to the end of love (vervolg)

Elders loopt de zomer op zijn eind. De ergste hitte is voorbij, maar nog brandt de zon.
In de schaduw van de bomen staan de lange tafels gedekt. Het is feest.
Twee stoelen zijn met ballonnen versierd.
Dan klinkt de vurige viool en danst een ouder paar naar het einde van de liefde. 50 jaar getrouwd.
Het leven heeft hen veel gegeven: kinderen, kleinkinderen.
Het leven heeft hen niet gespaard: ziekte, verdriet en bij het ouder worden komt het dichterbij.
– Dance me to the end of love
– Dans me door de paniek tot ik veilig ben
– Wees mijn schuilplaats
Hij houdt haar behoedzaam vast.
– Til mij op als een tak van de olijfboom
– Dans me naar je schoonheid
De weemoed heeft geklonken en ook een oud verlangen.
De bomen zuchten in de avondwind.

© Hennie van Ee, januari 2018

Dance me to the end of love

Buiten is het lente. De stad bloeit. Aan het eind van deze zaterdagmiddag zitten de terrassen nog vol.
Er hangt iets in de lucht.
Ik ben binnen in een kerk die geen kerk meer is, maar een luxe trouwlocatie.
De ruimte is versierd met witte bloemen, flessen champagne staan in de koelers.
Zacht geroezemoes, het publiek is in afwachting.
“Wilt u gaan staan als het bruidspaar binnenkomt”.
En dan hoor ik voor het eerst de vurige viool.
– Dans me naar het einde van de liefde
– Dans me teder, dans me lang
– Dans me naar de bruiloft
Het paar komt de kerk binnen en loopt op de rode loper langzaam naar me toe.
– Raak me met je blote handen aan
– Dans me naar de ongeboren kinderen
Het vlamt.
De muziek stopt. Het bruidspaar gaat zitten.
De weemoed heeft geklonken en ook een oud verlangen.
De kerk zucht.

© Hennie van Ee, januari 2018

Alles nieuw

Alles nieuw, dat had zij bedacht. En dan ook echt alles: de binnenkant, de buitenkant, de onderkant en de bovenkant.
Dat zou wel even wennen zijn. Een nieuw hoofd bijvoorbeeld, maar ook nieuwe gedachten.
Dat hoofd zou ze kiezen uit één van de glamourbladen, makkelijk zat.
Maar die nieuwe gedachten? Die moesten fleurig zijn en af en toe een beetje stout.
Het waren tenslotte maar gedachten.
Wat moest ze er dan trouwens verder mee? Uitspreken misschien, maar dan wel heel voorzichtig.
Ze zou ze ook op kunnen schrijven. Maar wat als die gedachten dan sneller gingen dan haar pen?

Ultrakort verhaal
© Hennie van Ee, januari 2017