Een Selfie

Op een zonnige morgen
heb ik mezelf geschilderd
gaf ik kleur aan mijn gezicht

met roze streken verfde ik
mijn huid voorzichtig
streelde ik mijn wangen

mijn ogen waren blauwe stippen
waarin een zieltje dreef
mijn zeeën van verlangen

de rode lijnen lippen rond
een gapend gat eindelijk
heb ik mezelf gevangen

© hennie van ee, februari 2018

een stille wens

Hij kwam binnen zonder benen
alleen een rolstoel
die mij niet zag, mij niet vermoedde

Door hoge ramen viel het licht
in brokken kleur op koude stenen
Muziek die zweeg
men knielt niet zonder benen

Er lag een schrift waarin hij schreef
een stille liefste wens

© Hennie van Ee, archief

vrijdagmiddag

ik sta voor het raam en zie
die laatste zomeravond aan zee
hoe de zon langzaam zinkt
en wij
op rechte stoelen de vis eten

buiten klinkt een luid geschreeuw
de buurmeisjes op de trampoline
voor het eerst weer dit jaar
een vrijdagmiddag in februari
ik ben er niet vandaag

de lucht in lagen grijs waartegen
de bomen kaal in het gelid
uit het zicht verdwijnen
het einde zoek
traag komt buiten binnen

© Hennie van Ee, februari 2018

Vandaag ben ik een brug

Vandaag ben ik een brug

de brug die mensen draagt
ik breng ze op hun fietsen
in auto’s en in bussen
veilig naar de overkant

ik sta op brede benen
in het verdronken land
met onder mij het water
waarop een vrachtboot vaart

vandaag ben ik verbinding
de ene met de and’re kant
zo overbrug ik de rivier
die traag beneden gaat

© Hennie van Ee, februari 2018
foto: Peter Mauve