vol van mei

nooit eerder was het groen zo mals
zo lichtdoorlatend
vol van mei

nooit eerder de lucht zo babyblauw
zo nieuwgeboren
de ganzen die luid overvlogen

tot men ze uit de hemel schoot
en zij voor dood daar lagen
of anders vleugellam

nooit eerder
viel er zoveel te herdenken
het boek dat maar niet wijken wou

mij vasthield in die andere tijd
zoveel vrijheid ook te vieren
al die dagen vol van mei

© hennie van ee, mei 2019

een afscheid

ze hebben gezwaaid tot hij verdween
rode achterlichten in het duister
ze hebben hem daar losgelaten
laten gaan naar een nieuwer leven

de wereld vliegt van voor naar achter
hij ziet alleen zichzelf in die donk’re ruit
kijkt niet meer om naar wie hij achterliet
misschien wacht hem een mooier leven

© hennie van ee, mei 2019