Zomer

Eindelijk zomer. Ze heeft er zo naar uitgekeken, ernaar verlangd en nu valt het zwaar tegen.
Kijk naar de bomen, hoe roerloos ze staan in de hitte. Hun woorden zijn verdroogd.
Zweet parelt haar huid.
Ergens tussen de struiken beweegt een schaduw, de grond kraakt.
Het meedogenloze middaguur.
Ze waant zich weer op Corsica. Zomer.

© Hennie van Ee, juni 2019
55 woorden

Nog net geen zomer

Hoor hoe de wind aanzet door de bomen.
Zij luistert naar zijn woorden en schrijft:

dat ik van ver kom
alles in beweging breng
eindeloze dans

Dan danst zij op blote voeten in het woordenwoud.
Haar armen, vol zomerlicht, zijn takken wuivend in de wind.
Hij neemt haar zinnen mee. Nog net geen zomer.

© Hennie van Ee, 55 woorden
juni 2019

Bijna zomer (vervolg)

Ik heb haar in het hoge Noorden geplaatst, waar de winters eenzaam zijn en de zomers heftig.
Daar is ze één met het bos. Daar is zij de stilte.
Zij ziet de bomen bewegen op het seizoen.
Voelt hun kou, ziet het eerste blad en hult zich in hun schaduwen.
Daar schrijft zij haar gedichten.

55 woorden
© Hennie van Ee, juni 2019

bijna zomer

Zij is uit het duister gestapt. Op een zomerdag heeft zij het donker voorgoed verlaten.
Nu zit zij gevangen in een kring hel zonlicht, dat is haar ruimte.
Zij schrijft, woord na woord, bladzij na bladzij. Natuurgedichten.
De mensen laat zij weg, daar houdt zij niet van.
Het landschap is zacht en meegaand. Bijna zomer.

55 woorden, juni 2019