hun huis spreekt

hun huis spreekt
in korte piepjes vertelt het
over kamers vol muziek
een lach door het plafond

krakend verhaalt het
van partijtjes kinderleed
de tranen voor het slapen
en altijd weer een dikke zoen

hun huis spreekt
en na elke doffe dreun
is er dan het zwijgen
van een stilte die veel zegt

© hennie van ee

Anna’s Hoeve

Hij bouwde een huis
een burcht, een hoeve
waarin zij wonen mocht.
Hij noemde het geluk.

Zij ging door lege kamers
sprak de muren aan
nestelde verlangen
ver bij hem vandaan.

Snel hingen hun levens
in foto’s aan de wand.
Nu, na bijna zestig jaar
doet zij het huis aan kant.

© Hennie van Ee

Niet nog zo’n zomer

De gebarsten aarde zo dichtbij. Rood, die gebroken grond.
Ze voelt de pijn en proeft het bloed.
Zomer op Corsica, lichtjaren ver.
Ze is er weer, alleen met de krekels in die roerloze stilte.
Totdat er iets bewoog, een schaduw in het helle licht.
Het droge hout dat voorzichtig kraakte.
Nee, niet nog zo’n zomer.

© Hennie van Ee, juli 2019
55 woorden