Een bleke blauwe lucht

Vandaag keek ik door de toppen
van de bomen recht omhoog
naar een bleke blauwe lucht

het bladerdek werd dunner
groen dat naar geel verschoof
de takken donker daar doorheen

ik zag het waaien van de herfst
met altijd alles in beweging
op het ritme van een eigen dans

voelde de pijn van wat komen zou
het moeizaam loslaten
en daarna de stille winterkou.

© Hennie van Ee, oktober 2019

raam met uitzicht

Bij een dun straaltje licht
prutst hij aan de woorden.
Ze zijn hem toegefluisterd,
nu zijn ze van hem.

Hij schaaft,
neemt ze in de mond en
proeft hun klank en kleur.

Daarna bouwt hij met kleine
woorden een plek om te zijn,
licht en ruim en helder
met een raam dat uitzicht biedt.

© Hennie van Ee, oktober 2019

Eén tegen eenzaamheid

Hoe eenzaam oud kan zijn en
hoe alleen
daar praten we niet over
dat houden we binnenskamers
tussen eiken meubelen en
de staande klok, hoe oud.

Er rust zwijgen op de mensen
die dood zijn of bijna.
Daar hebben we geen woorden voor
hoe eenzaam.

Zij staat voor het raam
ziet het kind dat niet meer is
en zwaait.

© Hennie van Ee

Onder professoren

Op een late middag in een vrolijke stad

waren wij onder professoren.

Een stramme stoet toga’s, grijze hoofden

met daarop een baret.

Eén was anders, lange blonde krullen

en een gezicht van zon.

Er werd gezegd met woorden van gewicht.

Er werd gezwegen in twee talen.

Een stille vraag hing aan de kroonluchter,

hoe het leven was met wetenschap.

De namiddag werd langzaam vrolijk,

later.

© Hennie van Ee, oktober 2019