De Hondsdagen

Het waren de dagen van gesloten
luiken, alles wat te fel was
te hel en te schel sloot men toen
buiten achter de dichte gordijnen.

Het waren dagen van verschroeide
aarde. Ergens ver zinderde
een wereld die de mijne niet was
niet meer, ik huisde alleen in mezelf.

Het waren dagen van het stille duister
van bijna blind en bijna doof
dagen zonder tijd, langzaam verloren
de dansende zomers raakte ik kwijt.

© Hennie van Ee