De Hondsdagen

Het waren de dagen van gesloten
luiken, alles wat te fel was
te hel en te schel sloot men toen
buiten achter de dichte gordijnen.

Het waren dagen van verschroeide
aarde. Ergens ver zinderde
een wereld die de mijne niet was
niet meer, ik huisde alleen in mezelf.

Het waren dagen van het stille duister
van bijna blind en bijna doof
dagen zonder tijd, langzaam verloren
de dansende zomers raakte ik kwijt.

© Hennie van Ee

Geplaatst op 20 oktober 2022, in poëzie. Markeer de permalink als favoriet. 9 reacties.

Harme van Kamp | 20 oktober 2022 om 13:05

Prachtig Hennie
- hennie van ee | 20 oktober 2022 om 17:14
  
  Dank je Harme
  - Harme van Kamp | 20 oktober 2022 om 17:29
    
    Nee, ik moet jou bedanken voor dit prachtige vers. 🙏
mijnnikonenik | 20 oktober 2022 om 14:33

Die warme dagen heb jij omschreven zoals ik het voel, maar niet zou kunnen schrijven. ¨Prachtig.
- hennie van ee | 20 oktober 2022 om 17:15
  
  Jij maakt er mooie foto’s van!
Pieter Dierckx | 20 oktober 2022 om 15:55

Beste Hennie, je gedicht bevat elementen die me aan oorlog doen denken. Was dat ook de bedoeling tijdens het schrijven?
- hennie van ee | 20 oktober 2022 om 17:16
  
  Eigenlijk niet, Pieter. Maar nu je het zegt zou het heel goed kunnen.
Cees Sleven | 20 oktober 2022 om 16:41

Weer een gedicht dat raakt…
Mooi Hennie!
- hennie van ee | 20 oktober 2022 om 17:17
  
  Blij met je compliment, Cees