Categorie archief: poëzie
Rozen verwelken
en altijd scheen de zon fietsten wij over hoge dijken er voer een schip op de rivier wasgoed wapperde als vlaggetjes in de wind, het was feest niet altijd scheen de zon dan was de rivier bozig stroomde snel aan ons voorbij de schepen leken wel vergaan en ja, de liefde bleef bestaan ©Hennie van Ee, januari2023
De logeerpartij
Binnen was de wereld vol verhalen,
van een tijger met trek
tot een roverskind dat politie wilde zijn.
Buiten lag het land leeg en nat.
Hoe het begon met een letter,
toen was het stil, werd de letter
een woord, woorden een zin, zinnen
een verhaal in het licht van de lamp
lag de wereld toen binnen.
© Hennie van Ee, januari 2023
Een bloementuin
Op stille momenten dwaalt zij doelloos rond in haar hoofd, peutert aan haar gedachten, maakt ze los en laat ze gaan. Op stille momenten wacht zij op hem, even zijn ze dan samen, genieten ze het hier en nu, totdat hij weer langzaam verdwijnt. Op stille momenten is haar hoofd een zomerse bloementuin. © Hennie van Ee, november 2022
Herfstsonnet
het late licht strijkt vegen goud over velden, over steden de zomer is nu het verleden herfstlicht, waar ik zo van houd het laatste blad is weggegleden naar omlaag langs 't dorre hout de bomen staan er kaal en koud de warmte was al lang geleden soms is het beter los te laten als was het altijd herfstseizoen niet ieder heeft dat in de gaten zij blijven steken in het toen denken niet aan achterlaten laat herfstlicht zijn werk maar doen © hennie van ee, november 2022
Moeder
het vuur is gedoofd de woorden zijn in jou naar binnen gekeerd houden zich daar schuil hebben zich vastgezet de sprankel is verdwenen het vonkt niet meer jij zit op de bank jouw handen in rust zo krachtig, zo kwetsbaar © Hennie van Ee Libelle nr. 47
De Hondsdagen
Het waren de dagen van gesloten luiken, alles wat te fel was te hel en te schel sloot men toen buiten achter de dichte gordijnen. Het waren dagen van verschroeide aarde. Ergens ver zinderde een wereld die de mijne niet was niet meer, ik huisde alleen in mezelf. Het waren dagen van het stille duister van bijna blind en bijna doof dagen zonder tijd, langzaam verloren de dansende zomers raakte ik kwijt. © Hennie van Ee
Tot slot
zwaaien wij de woorden naar elkaar warm en welgemeend niet dat ik je ken, jij bent iedereen met afscheid in de ogen ik zal je niet vergeten, nooit totdat jij de hoek om bent en ik al ergens anders tot slot zwaaien wij naar elkaar neem mijn woorden en ga, ga, ga © Hennie van Ee
Stel je voor
stel je voor zij gaat tas gepakt een laatste woord weg is zij jij bewaart haar voeten in het gras lach in de bomen en wat zij zei blijft bij de wind stel je voor zij komt terug jij hoort de wind door de bomen in het gras © hennie van ee, augustus 2022
een portret
zij heeft mij getekend in enkele lijnen stond ik op papier daarna heeft zij mij ingekleurd rode jas en blauwe broek de haren geel toen was ik klaar en werd ik het leven de bloem op elke grasspriet een vogel tussen blauwe strepen de zon omringd door hartjes © Hennie van Ee, juli 2022