Rozen verwelken

en altijd scheen  de zon
fietsten wij over hoge dijken
er voer een schip op de rivier
wasgoed wapperde als vlaggetjes
in de wind, het was feest

niet altijd scheen de zon
dan was de rivier bozig
stroomde snel aan ons voorbij
de schepen leken wel vergaan
en ja, de liefde bleef bestaan


©Hennie van Ee, januari2023

De logeerpartij

Binnen was de wereld vol verhalen,

van een tijger met trek

tot een roverskind dat politie wilde zijn.

Buiten lag het land leeg en nat.

Hoe het begon met een letter,

toen was het stil, werd de letter

een woord, woorden een zin, zinnen

een verhaal in het licht van de lamp

lag de wereld toen binnen.

© Hennie van Ee, januari 2023

Een bloementuin

Op stille momenten dwaalt zij
doelloos rond in haar hoofd,
peutert aan haar gedachten,
maakt ze los en laat ze gaan.

Op stille momenten wacht zij 
op hem, even zijn ze dan samen,
genieten ze het hier en nu, 
totdat hij weer langzaam verdwijnt.

Op stille momenten is haar hoofd
een zomerse bloementuin.


© Hennie van Ee, november 2022

Herfstsonnet

het late licht strijkt vegen goud
over velden, over steden
de zomer is nu het verleden
herfstlicht, waar ik zo van houd

het laatste blad is weggegleden
naar omlaag langs 't dorre hout
de bomen staan er kaal en koud
de warmte was al lang geleden

soms is het beter los te laten
als was het altijd herfstseizoen
niet ieder heeft dat in de gaten

zij blijven steken in het toen
denken niet aan achterlaten
laat herfstlicht zijn werk maar doen

© hennie van ee, november 2022

Moeder

het vuur is gedoofd
de woorden zijn in jou
naar binnen gekeerd
houden zich daar schuil
hebben zich vastgezet
de sprankel is verdwenen
het vonkt niet meer

jij zit op de bank
jouw handen in rust
zo krachtig, zo kwetsbaar

© Hennie van Ee
Libelle nr. 47

De Hondsdagen

Het waren de dagen van gesloten
luiken, alles wat te fel was
te hel en te schel sloot men toen
buiten achter de dichte gordijnen.

Het waren dagen van verschroeide
aarde. Ergens ver zinderde
een wereld die de mijne niet was
niet meer, ik huisde alleen in mezelf.

Het waren dagen van het stille duister
van bijna blind en bijna doof
dagen zonder tijd, langzaam verloren
de dansende zomers raakte ik kwijt.

© Hennie van Ee

Tot slot

zwaaien wij de woorden naar elkaar
warm en welgemeend
niet dat ik je ken, jij bent iedereen
met afscheid in de ogen

ik zal je niet vergeten, nooit
totdat jij de hoek om bent 
en ik al ergens anders

tot slot zwaaien wij naar elkaar
neem mijn woorden en ga, ga, ga

© Hennie van Ee

Poppys

Velden vol in Vlaanderen
waar ooit een oorlog woedde
soldaten sneuvelden
als kwetsbare bloemen
hun bloed de aarde kleurde
rood
velden vol

Stel je voor

stel je voor
zij gaat 
tas gepakt
een laatste woord
weg is zij

jij bewaart haar
voeten in het gras
lach in de bomen
en wat zij zei
blijft bij de wind

stel je voor
zij komt terug
jij hoort de wind
door de bomen
in het gras

© hennie van ee, augustus 2022

een portret

zij heeft mij getekend
in enkele lijnen stond ik
op papier
daarna heeft zij mij ingekleurd
rode jas en blauwe broek
de haren geel
toen was ik klaar en
werd ik het leven

de bloem op elke grasspriet
een vogel tussen blauwe strepen
de zon omringd door hartjes


© Hennie van Ee, juli 2022