Categorie archief: poëzie
een huisje
er staat een huisje in het bos
en daar ben ik
en daar ben jij
daar zijn we allemaal
met alles om ons heen
de bomen en de vogels
de regen en de zon
er staat een huisje in het bos
als ik daar eens blijven kon
© hennie van ee, februari 2019
en zij danst *
en zij danst
danst de kleuren van het bal
zoveel tinten blauw
het lichte is de lentelucht
het donkere de diepe zee
en zij danst met de al die kleuren mee
tot slot het bruin als warm contrast
vermengd met okergeel
dat moet de zomer zijn
met zon op wiegend graan
en zij danst
danst mee en laat zich gaan
© hennie van ee, januari 2019
* Bal Tabarin, Jan Sluijters
getuige
hij heeft het hem gevraagd
op een stille winternamiddag
heeft hij zijn opa gevraagd
om zijn getuige te zijn
straks bloeit het land weer
dan trouwt hij zijn man
de familie kijkt weg
er is één die hem begrijpt
© hennie van ee, januari 2019
Trein uit de mist
Het lijkt of de lucht wijder is
daar waar zij heengaat
minder verleden, meer toekomst
maar zeker weten doet zij dat niet.
De ramen lijken er hoger
met meer licht en
mensen die ruimte geven
ook dat weet ze niet zeker.
Altijd komt er wel een trein
uit de mist in flarden zon
komen en gaan de verten
maar zeker is het nooit.
© Hennie van Ee, uit het archief, bewerkt
platte limerick
Een snol uit tja, daar vraag je me wat
had haar limericks het liefste plat
daar kon ze wat mee
een beurtje of twee
daarna was ze het helemaal zat
© hennie van ee, januari 2019
limerick
er was eens een kerstman in Finland
die hield van het tropische zandstrand
zijn werk was gedaan
hij is toen gegaan
daar leeft hij nu ruim boven zijn stand
© hennie van ee, 26 december 2018
Gifgroene jaloezie
Gifgroen kijk ik bijna scheel
naar alles wat ik hebben wil
maar nog niet van mij is.
Het gras van de buren bijvoorbeeld
altijd groener en beter
mooier ook
net als buurman’s vrouw
zij is wie ik hebben wou.
Tot ik bijna stik, zie ik
wie ik graag zou willen zijn
maar nog steeds niet ben.
Een blije, vrije vogel
in een lucht die altijd blauwer is
of een dichter met betere pen.
Over alles wat ik zie
ligt een laag gifgroene jaloezie
© Hennie van Ee, december 2018
Waterkou
Ze sprak van ongevallen sneeuw
zei dat ze die voelde.
Ik hield mijn mond
zag een lucht die donker was
en dreigend.
Ze sprak over de kou
die vochtig in haar botten kroop
de wind uit het noordoosten.
Ik zweeg
zag alleen de lucht zo zwanger.
© Hennie van Ee, december 2018
nog even niet
laten we nog even herfst zijn
voor we ons storten in de feesten
ondergaan in het gedruis
laten we nog even schuilen
in het laatste oude geel
waar de stammen zwart van weemoed
en de toppen dunne lijnen pijn
tot de hemel weer gaat stralen
en de sterren onze lichten zijn
© hennie van ee
jouw naam
ik noem je naam
of luider misschien
ik roep je
in de stille straat
het lege lokaal
of in de woestijn
schreeuw ik jouw naam
je hoort me niet
of beter misschien
je antwoordt niet
daarom
omdat ik niet zonder
antwoord leven kan
roep ik je
jouw naam
© hennie van ee, uit het archief, bewerkt
