Haiku

De Betuwe bloeit

Oude boom met jonge blom

Binnenkort het fruit

 

Elst, 19 april 2018

Advertenties

De diagnose

Letters vloeien tot een woord.
Zwart op wit
lijkt het de naam van een bloem.
Wij proeven het blad
onwennig in de mond.

Lippen vormen zinnen
met randen van rouw
die zwaar blijven hangen
onomkeerbaar
in banen van licht.

“… Zeg me dat het niet zo is
Zeg me dat het niet zo is
Zeg me dat het niet waar is…”

Hoe wij hier kwamen
op een ochtend
langs heldere wegen.

Hoe we straks zullen gaan
dezelfde wegen
in een ander licht.

© Hennie van Ee, uit het archief

een waar verhaal

Vandaag schilder ik de woorden
het rood en geel binnen de lijnen
met een hand een arm
die naar elders reikt

Vandaag meng ik de zinnen
ben ik de zon de lach
het warme land dat speels
in bruine ogen schuilt

Vandaag gooi ik de spetters
het goed en kwaad voor allemaal
ben ik de blauwe boodschap
de brenger van een waar verhaal

© Hennie van Ee, archief

Verwondering

Langzaam sluit zij de luiken
die lichtblauwe luiken van dat huis
daar hoog op de rotsen
met uitzicht over zee

Dat was haar droom
daar de ochtenden te zien
en de avonden
iedere dag opnieuw
het kleuren van de hemel
het kleuren van het water
in stille verwondering

Nu zijn de luiken dicht
langzaam kruipt zij in zichzelf

© Hennie van Ee, april 2018
foto:internet

Feest

 

 

De abrikoos bloeit roze dit jaar,
hij spreekt van feest en lang geleden.
Hoe wij als kinderen verkleed
het voorjaar vierden in te dunne jurkjes
omdat het bijna Pasen was.

Die pijn is nu geleden, weg
gezakt tot op de bodem van het water
waarop witte koppen dansen en
vreemde vogels voorbij scheren,
laag door de lucht net als wij

tot aan het huis met wapperende ballonnen,
een warm welkom op de mat.
Wij komen van ver, dragen een verleden
feestelijk verpakt in cellofaan en
vieren het feest tot wij weer moeten gaan.

© Hennie van Ee, maart 2018

Tevreden

 

het zit in haar 

ze heeft het daar

een plek gegeven

de pijn

nu kan ze weer

tevreden zijn

gelukkig zelfs

zonder reden

dat heeft de tijd

gedaan die

heeft haar opgepakt

en meegenomen

naar verder

© Hennie van Ee, maart 2018

vriendschap

wij spraken over vriendschap
over lang geleden
en hoe dat dan blijft

wij zaten aan tafel met thee
buiten lag het land
dat op voorjaar wachtte

dat ze je zien zoals je bent
je gewoon jezelf kunt zijn
en dat ze dan blijven

soms een leven lang
echte vrienden
die je begrijpen zonder woorden

buiten is het leven
als een tuin waarin de bloemen
vrienden zijn

© hennie van ee, maart 2018

winter achter glas

het was het licht dat anders was
warmer en langer en ik traag

verdwaalde vlokken dansen zag
twee ijspegels stram aan het raam

het land trok winterkleren aan
beroemde mensen gingen dood

en in die zwarte wolk kraaien
zag ik ook twee bekenden gaan

men schaatste in bonte kleuren
ik hield mezelf warm achter glas

dat was hoe mijn winter was

© hennie van ee, maart 2018

Een Selfie

Op een zonnige morgen
heb ik mezelf geschilderd
gaf ik kleur aan mijn gezicht

met roze streken verfde ik
mijn huid voorzichtig
streelde ik mijn wangen

mijn ogen waren blauwe stippen
waarin een zieltje dreef
mijn zeeën van verlangen

de rode lijnen lippen rond
een gapend gat eindelijk
heb ik mezelf gevangen

© hennie van ee, februari 2018

een stille wens

Hij kwam binnen zonder benen
alleen een rolstoel
die mij niet zag, mij niet vermoedde

Door hoge ramen viel het licht
in brokken kleur op koude stenen
Muziek die zweeg
men knielt niet zonder benen

Er lag een schrift waarin hij schreef
een stille liefste wens

© Hennie van Ee, archief