(un)breakable
dat zij niet te breken is
of juist wel
met geloken ogen
de haarstreng opzij
het verstilde beeld
van naar binnen gekeerd leven
dat zij mij vasthoudt
ongezien en zonder woorden
mij niet meer loslaat
hoe zij in grijze kleuren
uit de schaduw treedt
niet te breken
of juist wel
schilderij: Liesbeth van Houselt
© Hennie van Ee, The Colorfield Performance, Elst
Colorfield *
bloeiende bermen wijzen mij
de weg naar een veld van kleuren
in de volle zon
het rood, wit en groen
heeft zij vastgelegd
om vast te houden
tot in de koude dagen
als herinnering aan een lentedag
- Colorfield Performance, Park Lingezegen, Elst
een bui
donker dreigt de lucht
grijzig zwart laat het
het groen van bomen
lichter lijken
een schip met zure appels
is wat je altijd zei
dat bracht het onheil naderbij
vandaag ben ik de haven niet
vaar en vaar aan mij voorbij
hennie van ee, juni 2021
Oud
Hoe eenzaam oud kan zijn en hoe alleen
daar praten we niet over
dat houden we binnenskamers tussen eiken
meubelen en de staande klok, hoe oud.
Er rust zwijgen op de mensen die dood zijn
of bijna. Daar hebben we geen woorden voor,
hoe eenzaam.
Uit: Ongerijmd, 2019
Het feest en de stilte
zij hebben gedanst op zwijgende muziek
in hun hoofd hebben zij nog eenmaal
gedanst om vrolijkheid te voelen
de volgende dag is de stad versierd
gaan de vlaggen uit en in mijn hoofd
zijn zij de stilte en het feest
© Hennie van Ee, 4/5 mei 2021
Verder
Hoe gifgroene cijfers de tijd wegtikken 6:31 zo ruimte maken voor het pad een weg om te gaan. Aan het einde schemert de ochtend door de gordijnen. In stilte gloort de dag in het vage licht nemen de dingen hun vormen weer aan. Buiten komt binnen de merel en het eerste verkeer. Zijn stoel en de kast stromen vol leven en hij, ook hij ziet eindelijk de nieuwe morgen 7:12 tijd om verder te gaan. © Hennie van Ee
Het pad
Enkel langs het pad van de nacht
kan men de ochtendschemering bereiken *
Hoe in het donker van de nacht gifgroene cijfers hun licht verspreiden 3:48 cijfers die verspringen. In zijn hoofd tikt de tijd langzaam terug de duisternis in. Zijn benen verkrampen toch moet hij gaan maar nergens een pad zelfs niet in de bergen waar hij ooit langs diepe afgronden ging en waar zij toen struikelde. Dit is de nacht 3:53 zwaar en zwart ligt hij. * Khalil Gibran (1883 - 1931) © Hennie van Ee, april 2021, wordt vervolgd
Ochtendgloren
Als de eerste dag
gloort de morgen
in nieuwe kleuren
nieuwe spiegeling.
Laat het leven verder gaan
daar waar het gebleven is.
Of wordt het anders
een glanzend zacht begin
van nieuwer leven?
Of nog weer anders?
In stilte
gloort de nieuwe dag.
Uit: Omzien, 2014
rondje voorjaar
een rondje voorjaar gedaan naar de narcissen gezwaaid zij kleurden mijn pad geel bij het water gestaan dat gejaagd door de wind de zon liet schitteren ik hoorde de kinderen als lenteboden in de tuin kakelen op de trampoline ik liep en zag de lente hangen in de lucht © hennie van ee, april 2021
Hun zee
Zij drijft op zee
hoewel gewoon thuis op de bank
drijft zij in een rubberboot
op een kalme zee.
De avond valt
om haar heen drijven de mensen
van wie zij houdt.
Haar kind
zijn kinderen en nog een paar.
Zij drijven met haar mee
de mensen die zij liefheeft.
Zij roept hun namen
is hun zee
daar op die grijze bank.
Uit: Ongerijmd
