Sluiers

Zij bouwt haar huis
blote handen, rechte lijnen
een monument
met gaten van verdriet
rozen op de tafel
en sluiers voor het raam

De ruimten licht verpakt
in wanden van papier
om te gaan
en telkens weer te keren
dagen roerloos stil alleen
een klok voor tikkend zeer

uit: Ongerijmd

Meer lezen? Stuur mij een email
Voor 12,50 ligt de bundel in je brievenbus

Blij met mijn eerste bundel!

Hier ben ik blij mee!

Hij bestaat uit drie delen met korte gedichten over liefde, rouw en verder.

Paperback, A5 formaat, 62 blz.

Prijs 12 euro 50, excl. verzendkosten

Ook te bestellen in de webwinkel van Boekscout.

Heb je belangstelling? Laat het me weten: hennievanee@hotmail.com

 

 

Verloren

Zij is zichzelf kwijt
ziet niet meer wie zij is
weet niet meer wie zij was.

De tijd heeft haar genomen
en de mensen om haar heen
iedereen lijkt nu verloren.

Niemand ziet die beige jas
het gezicht dat daarbij past.

Men is haar naam vergeten
weet niet meer hoe zij eens was.

© Hennie van Ee, november 2019

Een bleke blauwe lucht

Vandaag keek ik door de toppen
van de bomen recht omhoog
naar een bleke blauwe lucht

het bladerdek werd dunner
groen dat naar geel verschoof
de takken donker daar doorheen

ik zag het waaien van de herfst
met altijd alles in beweging
op het ritme van een eigen dans

voelde de pijn van wat komen zou
het moeizaam loslaten
en daarna de stille winterkou.

© Hennie van Ee, oktober 2019

raam met uitzicht

Bij een dun straaltje licht
prutst hij aan de woorden.
Ze zijn hem toegefluisterd,
nu zijn ze van hem.

Hij schaaft,
neemt ze in de mond en
proeft hun klank en kleur.

Daarna bouwt hij met kleine
woorden een plek om te zijn,
licht en ruim en helder
met een raam dat uitzicht biedt.

© Hennie van Ee, oktober 2019

Eén tegen eenzaamheid

Hoe eenzaam oud kan zijn en
hoe alleen
daar praten we niet over
dat houden we binnenskamers
tussen eiken meubelen en
de staande klok, hoe oud.

Er rust zwijgen op de mensen
die dood zijn of bijna.
Daar hebben we geen woorden voor
hoe eenzaam.

Zij staat voor het raam
ziet het kind dat niet meer is
en zwaait.

© Hennie van Ee

Onder professoren

Op een late middag in een vrolijke stad

waren wij onder professoren.

Een stramme stoet toga’s, grijze hoofden

met daarop een baret.

Eén was anders, lange blonde krullen

en een gezicht van zon.

Er werd gezegd met woorden van gewicht.

Er werd gezwegen in twee talen.

Een stille vraag hing aan de kroonluchter,

hoe het leven was met wetenschap.

De namiddag werd langzaam vrolijk,

later.

© Hennie van Ee, oktober 2019

Rood, geel en groen *

Ik ben die groep wandelaars
die luid door de polder trekt.
Ooit rood, nu Rosande.

Ik ben de trein die in de verte
geel zijn sporen nalaat.
Hoor mij en zie

het land met eens een kasteel
waar men later stenen bakte en
nu de mensen in boten huizen.

Ik ben dat stukje groen
ergens langs de Nederrijn.

© Hennie van Ee, september 2019

* genomineerd in de gedichtenwedstrijd: Denkend aan Arnhem

Mijn Veluws dorp

Onder lage luchten ligt
in een andere wereld
het Veluws dorp

met altijd ergens wel een God
in de aangeharkte tuinen
waar men binnen perken leeft

langs rechte lijnen denkt
ramen gesloten achter gordijnen
en altijd ergens

ruist langs de wolken
het trage psalmgezang
uit een overvolle kerk.

Onder die luchten
in die andere wereld
ligt ergens mijn vakantiehuis.

Uit: STADSGEDICHTENBUNDEL 2019
©: Hennie van Ee

wandelaars

Ik ben die groep wandelaars
door het Zuid-Limburgse land
luide stemmen moeizaam omhoog

Ik ben die man in de wens-ambulance
nog eenmaal
trekken de wandelaars voorbij

Ik ben het landschap groene heuvels
waarin men het vee heeft gezet
een koe in stille ontroering

© hennie van ee, september 2019