een afscheid
ze hebben gezwaaid tot hij verdween
rode achterlichten in het duister
ze hebben hem daar losgelaten
laten gaan naar een nieuwer leven
de wereld vliegt van voor naar achter
hij ziet alleen zichzelf in die donk’re ruit
kijkt niet meer om naar wie hij achterliet
misschien wacht hem een mooier leven
© hennie van ee, mei 2019
Dood gewoon
Hoe gewoon kan een straat zijn?
Een straat die langs huizen loopt
met aan de overkant een lege stoep
de bomen weg, die zijn gekapt.
Hoe veilig kan een straat zijn
zo zonder bomen?
Een naakte straat waar auto’s razen
voorbij de fietsers en de lopers.
Hoe onveilig is die straat
die geen laan meer zijn mag?
De essen ziek en weg
dat gaat de mensen aan het hart.
Hoeveel emotie zit er in een boom
en hoe gaat men daarmee om?
Zij heeft de boom weer hart gegeven
rode liefde geschilderd op blank hout.
© Hennie van Ee, april 2019
eeuwenlang en nog steeds
men heeft in mij gekerfd
letters en cijfers
gekrast en gesneden
eeuwenlang
en nog steeds
de liefde laat mij lijden
voor eeuwig draag ik
haar in mij
ik ben een schuilplaats
voor al dat lief en leed
vanonder mijn kruin
ben ik getuige
van dat wat wordt gevierd
of stilletjes beleden
eeuwenlang
en nog steeds
ben ik die oude eik
ergens in een park
het stadse leven heeft
zich met mij verweven
© hennie van ee, april 2019
Papa
Een jochie springt met veel geplons
het tropisch zwembad in
zijn papa vangt hem handig op
die papa dat ben jij
dat jochie dat was jij
Jongen, je lijkt steeds meer op hem
En als je praat
dan hoor ik hem
dezelfde woorden
dezelfde stem
Een stoere papa
dat werd jij
© Hennie van Ee, maart 2019
lentelust
een stroeve mond met toegeknepen
lippen, de afkeuring in een grijze knot
het dansen verleerd en vergeten
een leven dat geen lente lust
© hennie van ee
het kind
ergens tussen wat kleingeld
een oorbel en een ring
ligt het kwijt te zijn
het kind
verloren en
bijna vergeten
toch keert het weer
telkens
maar nooit meer als kind
© hennie van ee, archief
Ouders
mijn moeder blijft altijd mijn ma
ook nu zij er niet meer is
ik zie haar samen met mijn pa
hoe zeer ik beiden nog steeds mis
ik begrijp ze meer en meer
nu mijn jaren tellen gaan
en ik ze beter kennen leer
nooit wil ik bij hen vandaan
© hennie van ee, februari 2019
een huisje
er staat een huisje in het bos
en daar ben ik
en daar ben jij
daar zijn we allemaal
met alles om ons heen
de bomen en de vogels
de regen en de zon
er staat een huisje in het bos
als ik daar eens blijven kon
© hennie van ee, februari 2019
en zij danst *
en zij danst
danst de kleuren van het bal
zoveel tinten blauw
het lichte is de lentelucht
het donkere de diepe zee
en zij danst met de al die kleuren mee
tot slot het bruin als warm contrast
vermengd met okergeel
dat moet de zomer zijn
met zon op wiegend graan
en zij danst
danst mee en laat zich gaan
© hennie van ee, januari 2019
* Bal Tabarin, Jan Sluijters
