Poppys
Velden vol in Vlaanderen waar ooit een oorlog woedde soldaten sneuvelden als kwetsbare bloemen hun bloed de aarde kleurde rood velden vol
Stel je voor
stel je voor zij gaat tas gepakt een laatste woord weg is zij jij bewaart haar voeten in het gras lach in de bomen en wat zij zei blijft bij de wind stel je voor zij komt terug jij hoort de wind door de bomen in het gras © hennie van ee, augustus 2022
een portret
zij heeft mij getekend in enkele lijnen stond ik op papier daarna heeft zij mij ingekleurd rode jas en blauwe broek de haren geel toen was ik klaar en werd ik het leven de bloem op elke grasspriet een vogel tussen blauwe strepen de zon omringd door hartjes © Hennie van Ee, juli 2022
krachtig kwetsbaar
het vuur is gedoofd de woorden zijn in haar naar binnen gekeerd houden zich daar schuil hebben zich vastgezet de sprankel is verdwenen het vonkt niet meer zij ligt op de bank haar handen in rust zo krachtig, zo kwetsbaar © Hennie van Ee, juli 2022
achter mij
ik heb het achter mij gelaten die vijver met bloeiende lelies roze en wit mijn kleuren van rouw losgelaten dat bankje omringd door eeuwig groen ik zit er niet meer het geluid van een verre stad die zeurende pijn achter mij © Hennie van Ee, juni 2022
Lucht
het is een afscheid dat ik hoor het weggaan en het willen blijven klanken die langzaam verdwijnen in de hoge ijle lucht geen slaande deuren geen hels kabaal maar zacht en vredig de vogel in vlucht die wegglijdt in het vroege licht ik houd je vast en moet je laten gaan tot straks een hoge toon de laatste zucht © Hennie van Ee, juni 2022
Zicht
voor het mooie uitzicht
hoef ik de berg niet meer op
het uitzicht zit in mij
en telkens wanneer ik wil
zie ik dat dorp diep
verscholen in de vallei
of de glinsterende verte
van een kalme zee
al die uitzichten draag ik
stilletjes met me mee
© Hennie van Ee, juni 2022
November
Ze zijn moeilijk naar boven te halen
en dan voor je ogen te zetten
de momenten van tevredenheid
of beter gezegd de momenten
van meer dan tevreden
moeilijk.
De zon op je gezicht
op zomaar een vrije dag
de wind in je rug
na weer een goed gesprek.
Moeilijk
op deze windstille dagen
met de bomen kaal en
de verten mistig.
En altijd keert het weer
schreef de dichter
november
moeilijk.
© Hennie van Ee, november 2021
Zeevrouw
Ik heb je gezien, jouw portret
gezien, een verweerd gelaat
in rubber pak. Ik zie jouw
kracht en jouw moed, de
gehardheid van je bestaan.
Hoe je naar de bodem duikt
op zoek naar oesters en meer.
Dat is je dagelijkse brood.
Zonder zuurstoffles neem jij
wat je adem je toestaat.
De oogst maakt je trots en vrij,
geeft je geld voor man en
kinderen. Jij bent hun leven,
godin van de zee, zeevrouw,
langzaam sterf je uit.
Waar? Het Zuid-Koreaanse eiland Jeju.
Dit eiland is altijd afhankelijk geweest van de zeediervangst.
© Hennie van Ee, oktober 2021
Wit papier
Op wit papier heeft zij
een plein getekend
zij heeft er bomen neergezet
groot en groen en wuivend
met daaronder bankjes
schaduwrijk en stil
en ergens ver slaan klokken
slechts de hele uren.
Haar tekenpen op het papier
het is de vroege morgen
van weer een zomerdag
de mensen heeft zij
tot het laatst bewaard
mooi en lelijk staan zij nu
in groepjes op het plein
als woorden op een wit papier.
© Hennie van Ee, september 2021
ongerijmd 