Trein uit de mist
Het lijkt of de lucht wijder is
daar waar zij heengaat
minder verleden, meer toekomst
maar zeker weten doet zij dat niet.
De ramen lijken er hoger
met meer licht en
mensen die ruimte geven
ook dat weet ze niet zeker.
Altijd komt er wel een trein
uit de mist in flarden zon
komen en gaan de verten
maar zeker is het nooit.
© Hennie van Ee, uit het archief, bewerkt
platte limerick
Een snol uit tja, daar vraag je me wat
had haar limericks het liefste plat
daar kon ze wat mee
een beurtje of twee
daarna was ze het helemaal zat
© hennie van ee, januari 2019
limerick
er was eens een kerstman in Finland
die hield van het tropische zandstrand
zijn werk was gedaan
hij is toen gegaan
daar leeft hij nu ruim boven zijn stand
© hennie van ee, 26 december 2018
Gifgroene jaloezie
Gifgroen kijk ik bijna scheel
naar alles wat ik hebben wil
maar nog niet van mij is.
Het gras van de buren bijvoorbeeld
altijd groener en beter
mooier ook
net als buurman’s vrouw
zij is wie ik hebben wou.
Tot ik bijna stik, zie ik
wie ik graag zou willen zijn
maar nog steeds niet ben.
Een blije, vrije vogel
in een lucht die altijd blauwer is
of een dichter met betere pen.
Over alles wat ik zie
ligt een laag gifgroene jaloezie
© Hennie van Ee, december 2018
Waterkou
Ze sprak van ongevallen sneeuw
zei dat ze die voelde.
Ik hield mijn mond
zag een lucht die donker was
en dreigend.
Ze sprak over de kou
die vochtig in haar botten kroop
de wind uit het noordoosten.
Ik zweeg
zag alleen de lucht zo zwanger.
© Hennie van Ee, december 2018
nog even niet
laten we nog even herfst zijn
voor we ons storten in de feesten
ondergaan in het gedruis
laten we nog even schuilen
in het laatste oude geel
waar de stammen zwart van weemoed
en de toppen dunne lijnen pijn
tot de hemel weer gaat stralen
en de sterren onze lichten zijn
© hennie van ee
jouw naam
ik noem je naam
of luider misschien
ik roep je
in de stille straat
het lege lokaal
of in de woestijn
schreeuw ik jouw naam
je hoort me niet
of beter misschien
je antwoordt niet
daarom
omdat ik niet zonder
antwoord leven kan
roep ik je
jouw naam
© hennie van ee, uit het archief, bewerkt
een appje
de dag ligt grijs verpakt
het doodstille grijs
van de berusting
je hebt het ons geschreven
wij hebben het gelezen
jouw berichtje
in een appje
dat alles is zoals het is
niets mag mooier
milder of fijner
de vochtige velden mistig grijs
het einde laat zich raden
© hennie van ee, november 2018
het literatuurmuseum *
kom laten we dwalen
tussen schrijvers en verhalen
dat dat daar beneden kon
dat het voor de kinderen was
eng en lief en stout
en soms ook heel verdrietig
zoveel woorden voor gevoel
weggestopt in donk’re hoekjes
waar je dan wel bijkomen kon
aanraken en pakken
verpakken weer in nieuwe woorden
die je dan ook schrijven mocht
kom laten we dwalen
droevig boos of blij
tussen al die schrijvers
met hun prachtige verhalen
© hennie van ee, november 2018
* Het literatuurmuseum bevindt zich naast Den Haag Centraal
samen thuis
in mijn hoofd
heb jij jouw huis gebouwd
in mijn hoofd
leid jij jouw leven
ik zie je gaan
ik hoor je komen
en als je weg bent
is het maar voor even
in mijn hoofd
houd jij jouw huis
bij jou voel ik me
samen thuis
© hennie van ee
