Waterkou
Ze sprak van ongevallen sneeuw
zei dat ze die voelde.
Ik hield mijn mond
zag een lucht die donker was
en dreigend.
Ze sprak over de kou
die vochtig in haar botten kroop
de wind uit het noordoosten.
Ik zweeg
zag alleen de lucht zo zwanger.
© Hennie van Ee, december 2018
nog even niet
laten we nog even herfst zijn
voor we ons storten in de feesten
ondergaan in het gedruis
laten we nog even schuilen
in het laatste oude geel
waar de stammen zwart van weemoed
en de toppen dunne lijnen pijn
tot de hemel weer gaat stralen
en de sterren onze lichten zijn
© hennie van ee
jouw naam
ik noem je naam
of luider misschien
ik roep je
in de stille straat
het lege lokaal
of in de woestijn
schreeuw ik jouw naam
je hoort me niet
of beter misschien
je antwoordt niet
daarom
omdat ik niet zonder
antwoord leven kan
roep ik je
jouw naam
© hennie van ee, uit het archief, bewerkt
een appje
de dag ligt grijs verpakt
het doodstille grijs
van de berusting
je hebt het ons geschreven
wij hebben het gelezen
jouw berichtje
in een appje
dat alles is zoals het is
niets mag mooier
milder of fijner
de vochtige velden mistig grijs
het einde laat zich raden
© hennie van ee, november 2018
het literatuurmuseum *
kom laten we dwalen
tussen schrijvers en verhalen
dat dat daar beneden kon
dat het voor de kinderen was
eng en lief en stout
en soms ook heel verdrietig
zoveel woorden voor gevoel
weggestopt in donk’re hoekjes
waar je dan wel bijkomen kon
aanraken en pakken
verpakken weer in nieuwe woorden
die je dan ook schrijven mocht
kom laten we dwalen
droevig boos of blij
tussen al die schrijvers
met hun prachtige verhalen
© hennie van ee, november 2018
* Het literatuurmuseum bevindt zich naast Den Haag Centraal
samen thuis
in mijn hoofd
heb jij jouw huis gebouwd
in mijn hoofd
leid jij jouw leven
ik zie je gaan
ik hoor je komen
en als je weg bent
is het maar voor even
in mijn hoofd
houd jij jouw huis
bij jou voel ik me
samen thuis
© hennie van ee
in een ander licht
langzaam
vervaagden haar kleuren
tot een mistig grijs
in haar haar en
in haar ogen
in een stil moment
het leven geleefd
geliefden gevlogen
nu weet ze niet meer
wie zij was
is zij zichzelf vergeten
in een ander licht
door vreemde ogen
© hennie van ee
wat ik nog zou willen
sneeuw in augustus
hoewel ik weet
dat dat niet kan
of anders
ijsbloemen op mijn raam
en dan in mei
misschien
dat is iets
wat ook niet kan
maar wat ik wel zou willen
nog een keer met jou samen
boekje lezen, liedje zingen
en dan zoet slapen gaan
© hennie van ee
oktober 2018
en noemen dat geluk
laten wij de wereld kleiner maken
alleen wat in onze armen past
een man, een vrouw, een kind
en noemen dat geluk
wij dragen dat als bossen bloemen
rijk aan geur en kleur
waarin zachte woorden leven
onze wereld onder handbereik
© hennie van ee
Je hebt nog maar een week
Je hebt nog maar een week, zei hij,
zeven dagen om je rommel te ruimen,
je boeltje te pakken en weg te wezen.
Nog maar zeven nachten, dacht zij,
om wakker te liggen, dingen te denken
en verhalen uit mijn duim te zuigen.
Zeven dagen en zeven nachten
is honderdachtenzestig uur, riepen zij,
om het leven te vieren en bellen te blazen.
Tijd genoeg nog om taartjes te eten,
dansjes te maken, luidkeels te zingen
en even zonder zinnen te zijn.
© Hennie van Ee, september 2018
