wat ik nog zou willen
sneeuw in augustus
hoewel ik weet
dat dat niet kan
of anders
ijsbloemen op mijn raam
en dan in mei
misschien
dat is iets
wat ook niet kan
maar wat ik wel zou willen
nog een keer met jou samen
boekje lezen, liedje zingen
en dan zoet slapen gaan
© hennie van ee
oktober 2018
en noemen dat geluk
laten wij de wereld kleiner maken
alleen wat in onze armen past
een man, een vrouw, een kind
en noemen dat geluk
wij dragen dat als bossen bloemen
rijk aan geur en kleur
waarin zachte woorden leven
onze wereld onder handbereik
© hennie van ee
Je hebt nog maar een week
Je hebt nog maar een week, zei hij,
zeven dagen om je rommel te ruimen,
je boeltje te pakken en weg te wezen.
Nog maar zeven nachten, dacht zij,
om wakker te liggen, dingen te denken
en verhalen uit mijn duim te zuigen.
Zeven dagen en zeven nachten
is honderdachtenzestig uur, riepen zij,
om het leven te vieren en bellen te blazen.
Tijd genoeg nog om taartjes te eten,
dansjes te maken, luidkeels te zingen
en even zonder zinnen te zijn.
© Hennie van Ee, september 2018
voor wie vleugels heeft
het is een dag van wolken
witte watten in het blauw
die spelend vorm verliezen
anders verder drijven
aan de einder groeien
torenspitsen tussen groen
het vlakke land
dat mij vliegen laat
voor wie vleugels heeft
staat de hoogte open
© hennie van ee, uit het archief
Een wandeling naar de randen van de stad
Het begon met verse gember thee ergens
bij de Witte Watermolen, een wandeling
naar de randen van de stad.
Langs een stukje spoor liepen wij naar
landgoed Klingelbeek, waar het verleden
hangen bleef, wachtend op betere tijden.
Met de stad in de rug zagen wij met weidse
blik de vrijheid en de ruimte van een rivier
waarin de boten huizen.
Een polder zondagmiddag zonder zon,
men dacht er ooit de aarde rood, Rosande,
waardoor nu de treinen sporen.
We waren nog niet ver genoeg, het moest
met zware benen verder door Mariëndaal
waar het klimt en daalt, de bomen houvast boden.
Bij de Christuskoepel vonden we tenslotte rust,
dwars door Het Dorp keerden wij weer naar
Molenplaats Sonsbeek voor thee en meer.
© Hennie van Ee, september 2018
Drijvende bollen*
Wij waren die twee vrouwen
van zekere leeftijd
op een klamme zomerochtend
grijs in het Sonsbeek Park
Wandelend waren wij op zoek
naar woorden en beelden
tot we in de koude vijver
luchten in het water vingen
Daar waren de beelden
in drijvende bollen kunst
openbaarde zich het heelal
wij noemden de namen
en vonden de woorden
hemel op aarde en zon
© Hennie van Ee, zomer 2018
* genomineerd in de wedstrijd Denkend aan Arnhem
nu te zien in het Rozet, samen met andere genomineerde gedichten en foto’s over Arnhem
vakantietanka
in zichzelf gekeerd
staat het huis onbewogen
achter de luiken
de bewoners zijn op reis
doch het huis bleef liever thuis
© hennie van ee, uit het archief
net twee
net twee
neemt hij de wereld in zich op
een wereld die hem nog niet past
te groot
en te ver misschien
want voorbij de zandbak
hij gaat met zijn bal
bal balt weg
verdwijnt tussen de struiken
in een wereld die wijd is
en nog ongezien
maar wel met groot verdriet
© hennie van ee, juli 2018
vandaag is traag
de dagen hangen
aan een draadje
loom bungelen ze
in de zoete wind
hun namen zijn kwijt
het is vandaag
vergeten de tijd
vandaag is de dag
zo traag en morgen
is het weer vandaag
© hennie van ee, juli 2018
De yogales
Buiten is het leven
zijn de kinderen met hun lawaai
hollen de stemmen achter een bal
Binnen zitten wij klaar
om naar binnen te keren
los te laten, af te sluiten
kracht te vinden
een reis in onszelf
Buiten valt stil
de binnenwereld leeft
© Hennie van Ee, juni 2018
