inzicht
wat als je huid openbarst
zo het binnenste bloot legt
je ziel bijvoorbeeld
of anders de kern
wat als je dan ziet
wat altijd verscholen bleef
je eindelijk zicht krijgt
in en op
wie je bent
wie je was
en waarom
© hennie van ee, augustus 2017
het plein
jongensstemmen rusten
in de bomen rond het plein
net nog renden zij
een bal achterna
langzaam gaat de dag
een moeder wandelt
met haar kind voorbij
het late licht speelt
rond de bank waarop
een man zijn krantje leest
op ieder plein
in elke stad
als de zomeravond valt
en de fontein haar
laatste druppels danst
© hennie van ee, augustus 2017
sentimental journey
terwijl ik hier zo sta
– een half mensenleven later –
denk ik aan wie ik was
en meer nog
aan wat komen zou
de regen valt gestaag
op het gele flatgebouw
het land lag eenzaam
en ver weg
ver van wat ik liever wou
Hessisch Oldendorf, juli 2017
hemelbrand
zij brandt haar afscheid aan de hemel
toch gaat zij nooit voorbij
haar reis is zonder einde
morgen is zij er weer bij
toont haar schoonheid dan in stralen
zet het leven weer in vlam
schroeit de aarde droge lippen
brengt het zinderen nabij
uit het archief 2010
foto: peter mauve
Juupie
Wat als je zomaar ineens
los kunt staan, op eigen benen,
geen tafeltje om je aan vast te klampen,
je doet het helemaal alleen,
zomaar ineens de wereld onder je voeten.
Het publiek klapt en juicht,
jij krijgt een krans en een beker,
je schatert zomaar ineens,
dan ga je nog een keer omhoog en nog eens.
Hoe gelukkig je dan bent,
net één jaar oud en al bijna op weg.
© hennie van ee, juli 2017
daglicht
de dag neemt zijn contouren aan
donkergrijs wordt langzaam lichter
de kast krijgt weer een eigen stem
van het vers krakende linnen
het licht brengt nieuwe kleuren
vanuit het oosten binnen
de groene stoel leeft bijna weer
een and’re dag mag nu beginnen
© hennie van ee, juli 2017
lijnenspel
waar men komt en gaat
iedere seconde telt
de eindbestemming
Station Arnhem
foto: Peter Mauve
diepgevroren tijd
niet alle zomers worden gevierd
niet alle vlinders gezien
niet alle vogels gehoord
men leeft achter gesloten luiken
de stralende dagen die ijzig blijven
zelfs de tijd lijkt diepgevroren
het zijn de zomers die verlaten
tot het leven je weer oppakt
en voorzichtig meeneemt naar verder
R.I.P. 20-6-2006
een laatste restje dag
langzaam trekt de wereld weg
laten wij de avond binnen
aan de randen rijdt nog wat
verkeer raast een verre trein
hoor de kikkers kwaken
in het glas een laatste restje dag
de wind is moe gaan liggen
boven ons de zwarte vegen
van een naderende nacht
de wereld eindelijk verdwenen
© hennie van ee, juni 2017
