Zeevrouw

Ik heb je gezien, jouw portret

gezien, een verweerd gelaat

in rubber pak. Ik zie jouw

kracht en jouw moed, de

gehardheid van je bestaan.

Hoe je naar de bodem duikt

op zoek naar oesters en meer.

Dat is je dagelijkse brood.

Zonder zuurstoffles neem jij

wat je adem je toestaat.

De oogst maakt je trots en vrij,

geeft je geld voor man en

kinderen. Jij bent hun leven,

godin van de zee, zeevrouw,

langzaam sterf je uit.

Waar? Het Zuid-Koreaanse eiland Jeju.

Dit eiland is altijd afhankelijk geweest van de zeediervangst.

© Hennie van Ee, oktober 2021

Wit papier

Op wit papier heeft zij

een plein getekend

zij heeft er bomen neergezet

groot en groen en wuivend

met daaronder bankjes

schaduwrijk en stil

en ergens ver slaan klokken

slechts de hele uren.

Haar tekenpen op het papier

het is de vroege morgen

van weer een zomerdag

de mensen heeft zij

tot het laatst bewaard

mooi en lelijk staan zij nu

in groepjes op het plein

als woorden op een wit papier.

© Hennie van Ee, september 2021

Rondje wijk

Mijn rondje wijk is

een lange lege stoep

met de wind mee ligt

links het fietspad en

rechts een rijtje huizen

van mensen op vakantie

of anders weg.

Ik denk ballonnen

in de lucht – wit en blauw –

zoals ik ooit elders zag

en loop de zomer verder.

© Hennie van Ee, augustus 2021

(un)breakable

• 

dat zij niet te breken is

of juist wel

met geloken ogen

de haarstreng opzij

het verstilde beeld

van naar binnen gekeerd leven

dat zij mij vasthoudt

ongezien en zonder woorden

mij niet meer loslaat

hoe zij in grijze kleuren

uit de schaduw treedt

niet te breken

of juist wel

schilderij: Liesbeth van Houselt

© Hennie van Ee, The Colorfield Performance, Elst

Colorfield *

bloeiende bermen wijzen mij

de weg naar een veld van kleuren

in de volle zon

het rood, wit en groen

heeft zij vastgelegd

om vast te houden

tot in de koude dagen

als herinnering aan een lentedag

• Colorfield Performance, Park Lingezegen, Elst
• Foto: Corrie Nijenmanting

een bui

donker dreigt de lucht

grijzig zwart laat het

het groen van bomen

lichter lijken

een schip met zure appels

is wat je altijd zei

dat bracht het onheil naderbij

vandaag ben ik de haven niet

vaar en vaar aan mij voorbij

hennie van ee, juni 2021

Oud

Hoe eenzaam oud kan zijn en hoe alleen

daar praten we niet over

dat houden we binnenskamers tussen eiken

meubelen en de staande klok, hoe oud.

Er rust zwijgen op de mensen die dood zijn

of bijna. Daar hebben we geen woorden voor,

hoe eenzaam.

Uit: Ongerijmd, 2019

Het feest en de stilte

zij hebben gedanst op zwijgende muziek

in hun hoofd hebben zij nog eenmaal

gedanst om vrolijkheid te voelen

de volgende dag is de stad versierd

gaan de vlaggen uit en in mijn hoofd

zijn zij de stilte en het feest

© Hennie van Ee, 4/5 mei 2021

Verder

Hoe gifgroene cijfers de tijd wegtikken
6:31
zo ruimte maken voor het pad
een weg om te gaan.
Aan het einde schemert
de ochtend door de gordijnen.
In stilte gloort de dag
in het vage licht nemen de dingen
hun vormen weer aan.
Buiten komt binnen
de merel en het eerste verkeer.
Zijn stoel en de kast stromen vol leven
en hij, ook hij
ziet eindelijk de nieuwe morgen
7:12
tijd om verder te gaan.

© Hennie van Ee

Het pad

Enkel langs het pad van de nacht

kan men de ochtendschemering bereiken *

Hoe in het donker van de nacht
gifgroene cijfers hun licht verspreiden
3:48
cijfers die verspringen.
In zijn hoofd tikt de tijd
langzaam terug de duisternis in.
Zijn benen verkrampen
toch moet hij gaan
maar nergens een pad
zelfs niet in de bergen
waar hij ooit langs diepe afgronden ging
en waar zij toen struikelde.
Dit is de nacht
3:53
zwaar en zwart ligt hij.


* Khalil Gibran (1883 - 1931)
© Hennie van Ee, april 2021, wordt vervolgd