Het feest en de stilte
zij hebben gedanst op zwijgende muziek
in hun hoofd hebben zij nog eenmaal
gedanst om vrolijkheid te voelen
de volgende dag is de stad versierd
gaan de vlaggen uit en in mijn hoofd
zijn zij de stilte en het feest
© Hennie van Ee, 4/5 mei 2021
Verder
Hoe gifgroene cijfers de tijd wegtikken 6:31 zo ruimte maken voor het pad een weg om te gaan. Aan het einde schemert de ochtend door de gordijnen. In stilte gloort de dag in het vage licht nemen de dingen hun vormen weer aan. Buiten komt binnen de merel en het eerste verkeer. Zijn stoel en de kast stromen vol leven en hij, ook hij ziet eindelijk de nieuwe morgen 7:12 tijd om verder te gaan. © Hennie van Ee
Het pad
Enkel langs het pad van de nacht
kan men de ochtendschemering bereiken *
Hoe in het donker van de nacht gifgroene cijfers hun licht verspreiden 3:48 cijfers die verspringen. In zijn hoofd tikt de tijd langzaam terug de duisternis in. Zijn benen verkrampen toch moet hij gaan maar nergens een pad zelfs niet in de bergen waar hij ooit langs diepe afgronden ging en waar zij toen struikelde. Dit is de nacht 3:53 zwaar en zwart ligt hij. * Khalil Gibran (1883 - 1931) © Hennie van Ee, april 2021, wordt vervolgd
Ochtendgloren
Als de eerste dag
gloort de morgen
in nieuwe kleuren
nieuwe spiegeling.
Laat het leven verder gaan
daar waar het gebleven is.
Of wordt het anders
een glanzend zacht begin
van nieuwer leven?
Of nog weer anders?
In stilte
gloort de nieuwe dag.
Uit: Omzien, 2014
rondje voorjaar
een rondje voorjaar gedaan naar de narcissen gezwaaid zij kleurden mijn pad geel bij het water gestaan dat gejaagd door de wind de zon liet schitteren ik hoorde de kinderen als lenteboden in de tuin kakelen op de trampoline ik liep en zag de lente hangen in de lucht © hennie van ee, april 2021
Hun zee
Zij drijft op zee
hoewel gewoon thuis op de bank
drijft zij in een rubberboot
op een kalme zee.
De avond valt
om haar heen drijven de mensen
van wie zij houdt.
Haar kind
zijn kinderen en nog een paar.
Zij drijven met haar mee
de mensen die zij liefheeft.
Zij roept hun namen
is hun zee
daar op die grijze bank.
Uit: Ongerijmd
Kwetsbaar bestaan*
In al die maanden achter glas,
maanden van een kwetsbaar bestaan,
zijn de woorden haar ontgaan,
die liggen zwijgend in het gras.
Al die tijd dat zij onzichtbaar was,
op afstand nauwelijks te verstaan,
is het leven langs haar heengegaan,
al die stille maanden achter glas.
Tot eindelijk de dag aanbreekt
en het nieuwe ochtendgloren
langzaam weer het licht ontsteekt.
Een ander tijdperk wordt geboren,
de glazen wand die luidkeels breekt,
woorden van hoop die de stilte verstoren.
* genomineerd, Elly Blom poëziewedstrijd 2021
© Hennie van Ee
De straat
Jij had overal kunnen zijn
maar dat ben je niet
jij bent hier.
Hij fietst jou elke dag
soms regent het
maar vaker schijnt de zon
dan groet hij de huizen
en wuift naar de bomen.
Jij hoort bij hem
jij bent zijn fluiten en zijn zweten
zijn komen en zijn gaan.
© Hennie van Ee, maart 2021
Theetuin
Ooit waren we daar waar
bomen tot in de hemel groeiden.
Onder die bomen zaten wij
en dronken thee,
de vogels floten ons na.
Nu weet ik niet meer hoe
ik zitten moet en
waar ik fluiten mag.
De thee is er to go en
waar de bomen eindigen
ben ik ook vergeten.
© februari 2021
