Haiku
De Betuwe bloeit
Oude boom met jonge blom
Binnenkort het fruit
Elst, 19 april 2018
De diagnose
Letters vloeien tot een woord.
Zwart op wit
lijkt het de naam van een bloem.
Wij proeven het blad
onwennig in de mond.
Lippen vormen zinnen
met randen van rouw
die zwaar blijven hangen
onomkeerbaar
in banen van licht.
“… Zeg me dat het niet zo is
Zeg me dat het niet zo is
Zeg me dat het niet waar is…”
Hoe wij hier kwamen
op een ochtend
langs heldere wegen.
Hoe we straks zullen gaan
dezelfde wegen
in een ander licht.
© Hennie van Ee, uit het archief
een waar verhaal
Vandaag schilder ik de woorden
het rood en geel binnen de lijnen
met een hand een arm
die naar elders reikt
Vandaag meng ik de zinnen
ben ik de zon de lach
het warme land dat speels
in bruine ogen schuilt
Vandaag gooi ik de spetters
het goed en kwaad voor allemaal
ben ik de blauwe boodschap
de brenger van een waar verhaal
© Hennie van Ee, archief
Verwondering
Langzaam sluit zij de luiken
die lichtblauwe luiken van dat huis
daar hoog op de rotsen
met uitzicht over zee
Dat was haar droom
daar de ochtenden te zien
en de avonden
iedere dag opnieuw
het kleuren van de hemel
het kleuren van het water
in stille verwondering
Nu zijn de luiken dicht
langzaam kruipt zij in zichzelf
© Hennie van Ee, april 2018
foto:internet
Feest
De abrikoos bloeit roze dit jaar,
hij spreekt van feest en lang geleden.
Hoe wij als kinderen verkleed
het voorjaar vierden in te dunne jurkjes
omdat het bijna Pasen was.
Die pijn is nu geleden, weg
gezakt tot op de bodem van het water
waarop witte koppen dansen en
vreemde vogels voorbij scheren,
laag door de lucht net als wij
tot aan het huis met wapperende ballonnen,
een warm welkom op de mat.
Wij komen van ver, dragen een verleden
feestelijk verpakt in cellofaan en
vieren het feest tot wij weer moeten gaan.
© Hennie van Ee, maart 2018
Tevreden
het zit in haar
ze heeft het daar
een plek gegeven
de pijn
nu kan ze weer
tevreden zijn
gelukkig zelfs
zonder reden
dat heeft de tijd
gedaan die
heeft haar opgepakt
en meegenomen
naar verder
© Hennie van Ee, maart 2018
vriendschap
wij spraken over vriendschap
over lang geleden
en hoe dat dan blijft
wij zaten aan tafel met thee
buiten lag het land
dat op voorjaar wachtte
dat ze je zien zoals je bent
je gewoon jezelf kunt zijn
en dat ze dan blijven
soms een leven lang
echte vrienden
die je begrijpen zonder woorden
buiten is het leven
als een tuin waarin de bloemen
vrienden zijn
© hennie van ee, maart 2018
winter achter glas
het was het licht dat anders was
warmer en langer en ik traag
verdwaalde vlokken dansen zag
twee ijspegels stram aan het raam
het land trok winterkleren aan
beroemde mensen gingen dood
en in die zwarte wolk kraaien
zag ik ook twee bekenden gaan
men schaatste in bonte kleuren
ik hield mezelf warm achter glas
dat was hoe mijn winter was
© hennie van ee, maart 2018
Een Selfie
Op een zonnige morgen
heb ik mezelf geschilderd
gaf ik kleur aan mijn gezicht
met roze streken verfde ik
mijn huid voorzichtig
streelde ik mijn wangen
mijn ogen waren blauwe stippen
waarin een zieltje dreef
mijn zeeën van verlangen
de rode lijnen lippen rond
een gapend gat eindelijk
heb ik mezelf gevangen
© hennie van ee, februari 2018
een stille wens
Hij kwam binnen zonder benen
alleen een rolstoel
die mij niet zag, mij niet vermoedde
Door hoge ramen viel het licht
in brokken kleur op koude stenen
Muziek die zweeg
men knielt niet zonder benen
Er lag een schrift waarin hij schreef
een stille liefste wens
© Hennie van Ee, archief
