wandelaars
Ik ben die groep wandelaars
door het Zuid-Limburgse land
luide stemmen moeizaam omhoog
Ik ben die man in de wens-ambulance
nog eenmaal
trekken de wandelaars voorbij
Ik ben het landschap groene heuvels
waarin men het vee heeft gezet
een koe in stille ontroering
© hennie van ee, september 2019
ramen rondeel
voor zoveel ramen gestaan
het leven is voorbij gegaan
iedere keer een ander licht
voor zoveel ramen gestaan
met steeds een ander zicht
op een verte die verdween
voor zoveel ramen gestaan
het leven is voorbij gegaan
© hennie van ee
De vrouw
Ze laat het leven binnen
In haar hoofd
nestelt zich een woud
met eeuwenoude bomen
In de vroege morgen
zingen er de vogels
In haar borst
deinen de golven
oneindig blauw
Met blote voeten staat ze
vastgezogen in de branding
In haar buik
wonen de mensen
van wie zij houdt
Zij baden in haar zee
en rusten in haar woud
© Hennie van Ee
nooit meer zomer
het was stralend
de dag dat de wereld stilstond
met mensen naar hun werk
de treinen op tijd
en al bijna zomer
zo’n dag
de dag dat het leven ophield
in een vloek en een zucht
alles weg
verleden en toekomst
en nooit meer zomer
© hennie van ee
Een heel relaas
Zijn woorden liggen losjes
rond haar hals
als korte kussen glijden ze
tussen haar borsten
waar ze stil op adem komen.
Een heel relaas
vindt aarzelend een tepel.
Zij weet wat hij bedoelt.
© Hennie van Ee
de kunst van het geluk
het geluk zoeken
is niet meer dan
het geluk hervinden
dat wat ons werd ingeprent
een vroege herinnering
en toch
men moet het willen
de wanhoop weerstaan
het verleden
toekomst geven
© hennie van ee, archief
hun huis spreekt
hun huis spreekt
in korte piepjes vertelt het
over kamers vol muziek
een lach door het plafond
krakend verhaalt het
van partijtjes kinderleed
de tranen voor het slapen
en altijd weer een dikke zoen
hun huis spreekt
en na elke doffe dreun
is er dan het zwijgen
van een stilte die veel zegt
© hennie van ee
Anna’s Hoeve
Hij bouwde een huis
een burcht, een hoeve
waarin zij wonen mocht.
Hij noemde het geluk.
Zij ging door lege kamers
sprak de muren aan
nestelde verlangen
ver bij hem vandaan.
Snel hingen hun levens
in foto’s aan de wand.
Nu, na bijna zestig jaar
doet zij het huis aan kant.
© Hennie van Ee
Niet nog zo’n zomer
De gebarsten aarde zo dichtbij. Rood, die gebroken grond.
Ze voelt de pijn en proeft het bloed.
Zomer op Corsica, lichtjaren ver.
Ze is er weer, alleen met de krekels in die roerloze stilte.
Totdat er iets bewoog, een schaduw in het helle licht.
Het droge hout dat voorzichtig kraakte.
Nee, niet nog zo’n zomer.
© Hennie van Ee, juli 2019
55 woorden
Zomer
Eindelijk zomer. Ze heeft er zo naar uitgekeken, ernaar verlangd en nu valt het zwaar tegen.
Kijk naar de bomen, hoe roerloos ze staan in de hitte. Hun woorden zijn verdroogd.
Zweet parelt haar huid.
Ergens tussen de struiken beweegt een schaduw, de grond kraakt.
Het meedogenloze middaguur.
Ze waant zich weer op Corsica. Zomer.
© Hennie van Ee, juni 2019
55 woorden
